‘Dat is eigenlijk tijdens de raio-opleiding ontstaan. Dit was een opleiding voor zowel rechters als officieren van justitie. Toen ik daaraan begon, wist ik namelijk zeker dat ik officier wilde worden. Gelukkig kan je tijdens de opleiding goed rondkijken, en zo kwam ik erachter dat rechter mij als mens en als professional veel beter paste. Als rechter kijk je namelijk naar het geheel en dan kom je erachter dat er vaak voor alle kanten wel wat te zeggen is. En dan het vellen van het oordeel: dat er door mijn beslissing er een einde komt aan een onzekere situatie, dat spreekt me aan.’

‘Het contact met mensen. Zeker bij bestuursrechtzaken hebben mensen vaak het idee dat ze niet gehoord worden door bestuursorganen als het UWV, de Belastingdienst en de gemeente. Die mensen komen naar zitting en willen dat er iemand naar hun verhaal luistert. Daarom vind ik dat ook zo`n enorm belangrijk aspect van ons vak. Dat kost geen extra tijd, integendeel. De meeste mensen kunnen namelijk prima kort en bondig hun verhaal doen; en – dat is mijn ervaring - als ze hun verhaal hebben kunnen doen, lijkt het er op dat mensen minder vaak in hoger beroep gaan. Daarom vind ik het belangrijk dat mensen naar zitting komen, zeker als het om kwetsbare mensen gaat. Een digitale zitting op een scherm zien sommigen als een soort talkshow. Pas op een echte zitting gaat het dan leven.’

‘Als strafrechter heb ik veel zaken gedaan die we inmiddels “femicide” noemen. Tijdens die zittingen deed ik gewoon mijn werk, maar ik heb mezelf ook altijd in opperste verwondering afgevraagd “De moeder van je kinderen ombrengen, hoe kan je dat doen?” Ik heb die vraag in elke zaak gesteld en ik geloof niet dat er ooit een echt antwoord op gekomen is. Die zittingen waren ook altijd heftig, met de verdachte vader, kinderen en ouders van het slachtoffer bij elkaar in een zaal. Nadat ik jaren later een documentaire zag over femicide realiseerde ik me pas echt hoe ontzettend heftig deze zaken waren. Dat zijn zaken die je nooit vergeet.’