In de zomer van 2024 sloop de man in de nacht een woning in Barneveld binnen, naar eigen zeggen omdat hij een kindje hoorde huilen. Hij haalde daar een 1,5 jaar oude peuter uit zijn bedje en nam hem mee naar een andere woning. De peuter was hierdoor 3,5 uur weg uit zijn vertrouwde omgeving en gescheiden van zijn ouders en grote zus. 

De vraag die in deze zaak met name centraal staat, is of de man tijdens het verblijf met het kind in de andere woning seksuele handelingen met hem heeft verricht. De man verklaarde na zijn aanhouding uit zichzelf en gedetailleerd dat hij de peuter seksueel misbruikt had. Drie maanden later kwam hij hierop terug en zei toen dat hij eerder in de war was en zijn verklaringen over de seksuele handelingen niet klopten.

De rechtbank stelt vast dat de verklaringen van de man over alle andere feiten en omstandigheden in de verschillende verhoren in grote lijnen overeen komen. Andere bewijsmiddelen, zoals camerabeelden en de verklaring van een getuige, bevestigen tot op detailniveau de controleerbare elementen uit zijn verklaringen over wat er voor en na de seksuele handelingen zou hebben plaatsgevonden.

Een deskundige die onderzoek deed naar de betrouwbaarheid van zijn verklaringen, concludeerde dat er geen aanwijzingen zijn dat de man door zijn verhoorders is gestuurd of dat hij de delen over de seksuele handelingen zou hebben verzonnen.

De rechtbank ziet geen reden aan te nemen dat alleen de delen van de verklaringen van de man die gaan over het verrichten van seksuele handelingen bij de peuter door hem verzonnen zouden zijn.

Daarvoor vindt de rechtbank ook de seksuele context waarbinnen de gebeurtenissen plaatsvonden van belang. Zo nam de man in de woning van de peuter een gedragen onderbroek van de moeder mee. Hij verklaarde hierover dat hij seksueel opgewonden raakt van gedragen damesondergoed. Ook masturbeerde hij later in de andere woning terwijl het kind in de nabijgelegen slaapkamer was. Dit draagt bij aan de overtuiging van de rechtbank dat de man seksuele intenties had en daarmee dat hij ook ten aanzien van de seksuele handelingen met de peuter bij de politie betrouwbaar verklaarde. 

De rechtbank gebruikt de verklaringen van de man voor het bewijs. Het bewijs dat de man de feiten heeft gepleegd kan de rechtbank niet uitsluitend op zijn eigen verklaring aannemen. Maar de rechtbank ziet hiervoor ook steun in andere bewijsmiddelen in het dossier.

Zo vinden zijn gedetailleerde verklaringen over de seksuele handelingen steun in het gedrag dat de peuter sinds de gebeurtenissen heeft laten zien. De peuter is te jong om te kunnen vertellen wat hem is overkomen, maar met zijn gedrag geeft hij daarover duidelijke signalen. Zijn ouders namen sinds de gebeurtenissen een gedragsverandering waar. Een deskundige die het kind onderzocht, concludeerde dat het angstige gedrag dat de peuter laat zien past bij het gedrag van kinderen in deze leeftijdsfase die slachtoffer zijn geworden van een zedenfeit. Het gedrag laat zich volgens deze deskundige niet verklaren door de ontvoering.

Daarnaast zijn bij de peuter en de man DNA-sporen aangetroffen en onderzocht. Deze sporen passen bij een deel van de handelingen waarover de man in eerste instantie verklaarde.

Concluderend vindt de rechtbank bewezen dat de man onder dwang seksuele handelingen heeft verricht bij de peuter, die gezien zijn zeer jonge leeftijd in een bijzonder kwetsbare positie verkeerde. 

De man heeft zich schuldig gemaakt aan zeer ernstige strafbare feiten. Hij heeft de peuter uit zijn vertrouwde omgeving gehaald en een zeer grove inbreuk gemaakt op zijn lichamelijke en seksuele integriteit. Hoewel hij nu nog te jong is om te beseffen wat hem is overkomen, zijn de gevolgen van het misbruik op dit moment al zichtbaar in de vorm van een stagnatie in zijn ontwikkeling. Doordat de man zijn verklaringen introk, is voor de ouders onduidelijk wat er precies met hun zoontje is gebeurd. Die onzekerheid moet voor de ouders welhaast ondraaglijk zijn. Begrijpelijkerwijs hebben zij veel zorgen over wat de verdere gevolgen voor hun zoontje in de toekomst zullen zijn. 

Bij deze zeer ernstige feiten past naar het oordeel van de rechtbank een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 4 jaar. Bij het bepalen van de straf houdt de rechtbank rekening met het feit dat de man eerder is veroordeeld voor strafbare feiten. Ook houdt de rechtbank er rekening mee dat de man verminderd toerekeningsvatbaar is. Deskundigen oordeelden dat de man tijdens de feiten stoornissen had. Om herhaling te voorkomen, moet de man behandeld worden voor zijn problematiek. De deskundigen vinden de oplegging van tbs met dwangverpleging hiervoor noodzakelijk. De rechtbank volgt de deskundigen hierin en legt aan de man de maatregel van tbs met dwangverpleging op. Deze straf is gelijk aan de eis van de officier van justitie.

De rechtbank legt verder een vrijheidsbeperkende maatregel op die inhoudt dat de man 5 jaar lang geen contact mag hebben met het slachtoffer, zijn ouders en zus.

Ook bepaalt de rechtbank dat de man een eerder voorwaardelijk aan hem opgelegde gevangenisstraf van twee weken alsnog moet uitzitten en hij een voorwaardelijk opgelegde geldboete alsnog moet betalen, omdat hij binnen de proeftijd opnieuw strafbare feiten pleegde. 

Tot slot moet de man een schadevergoeding van 10 duizend euro betalen aan het slachtoffer en in totaal ruim 5 duizend euro aan de ouders van de peuter.