De Nijmegenaar sloeg het slachtoffer - een oude vriend - meerdere malen met een forse, metalen televisiebeugel op zijn hoofd en lichaam. Het slachtoffer hield hieraan een hoofdwond, een gescheurde milt en twee gebroken ribben over.

De aanleiding voor deze mishandeling was een incident dat enkele dagen eerder plaatsvond waarbij de oude vriend - mogelijk onder invloed van een psychose - voor de woning van de man stond. Dit bracht binnen het gezin van de Nijmegenaar hevige emoties teweeg. Volgens de man speelden deze hevige emoties weer op toen iemand hem belde met de mededeling dat het latere slachtoffer weer in de buurt liep. De man stapte daarop in zijn auto, nam de televisiebeugel mee en ging op zoek naar het slachtoffer. 

De rechtbank oordeelt dat de man handelde in een ogenblikkelijke gemoedsopwelling, zodat niet is bewezen dat sprake was van voorbedachte raad – een vooropgezet plan – om het slachtoffer zwaar lichamelijk letsel toe te brengen.

Het verweer van de man dat hij handelde uit zelfverdediging of de veronderstelling dat hij zichzelf moest verdedigen, verwerpt de rechtbank. Volgens de rechtbank biedt het dossier daarvoor geen aanwijzingen. Integendeel, uit het dossier volgt dat de man zelf de confrontatie opzocht met het slachtoffer en hij direct overging tot geweld.

De rechtbank vindt het kwalijk dat de man ervoor heeft gekozen zelf de confrontatie op te zoeken.

Bij het bepalen van de strafmaat weegt de rechtbank mee dat het handelen van de man voortkwam uit een reactie op de situatie enkele dagen daarvoor, die tot hevige emoties leidde. Volgens de rechtbank is tegen deze achtergrond het opleggen van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf niet passend. De opgelegde straf is lager dan de eis van de officier van justitie, omdat de rechtbank het feit anders kwalificeert.