De man heeft zijn vriendin tijdens een ruzie over zijn cocaïnegebruik om het leven gebracht door haar te wurgen. In een uitbarsting van geweld heeft hij haar keel dichtgeknepen en haar vervolgens gewurgd met het snoer van een föhn. Daarna heeft de man haar lichaam naar de badkamer gesleept en verborgen onder een stapel linnengoed. Pas twee dagen later heeft hij de politie ingelicht over haar dood. De vriendin van de man was fel tegen zijn drugsgebruik. Zij kende zijn verleden, was bezorgd over zijn verslaving en heeft op verschillende manieren geprobeerd hem te helpen om van de cocaïne af te blijven. De rechtbank neemt het de verdachte kwalijk dat zijn vriendin haar liefde en zorg voor verdachte en haar hulp en bijstand in de afgelopen twaalf jaar die zij samen hadden op gruwelijke wijze met de dood heeft moeten bekopen.

Het kan niet worden vastgesteld dat de man zich gedurende enige tijd heeft kunnen beraden op het te nemen of genomen besluit om zijn vriendin van het leven te beroven. Voorbedachte raad kan dus niet worden bewezen en verdachte is daarom vrijgesproken van moord. Zijn handelen valt aan te merken als doodslag.

Gezien de ernst van het delict, de hoge kans op herhaling van een ernstig geweldsdelict, de hardnekkigheid van de pathologie en de beperkte respons van de man op behandeling, wordt tbs met dwangverpleging door de deskundigen als enige mogelijkheid gezien. De man heeft zich eerder schuldig gemaakt aan doodslag en daarvoor een tbs-maatregel met dwangverpleging opgelegd gekregen. Deze tbs-maatregel heeft 22 jaar geduurd en is uiteindelijk in 2019 beëindigd.

Ook heeft de man door zijn daad de nabestaanden van zijn vriendin onbeschrijflijk en onherstelbaar leed toegebracht. Uit de indringende slachtofferverklaringen die de dochter en zus ter zitting hebben afgelegd, blijkt hoe intens het verdriet, de woede en de impact van het verlies voor hun is. De rechtbank houdt rekening met de hoge kans op herhaling, omdat dit de tweede keer is dat de man voor een levensdelict wordt veroordeeld. Dit maakt naar het oordeel van de rechtbank dat groot gewicht toekomt aan het vergeldende karakter van de op te leggen gevangenisstraf, waarbij de duur van de gevangenisstraf in voldoende mate recht moet doen aan de ernst van het begane feit en de recidive van verdachte.

In de bepaling van de straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de aard en ernst van het bewezen verklaarde, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte zoals deze naar voren is gekomen uit onderzoeken en rapportages. De aard en ernst van het door verdachte gepleegde feit rechtvaardigt in beginsel een langdurige en onvoorwaardelijke gevangenisstraf. De rechtbank ziet daarnaast aanleiding om de maatregel tbs met dwangverpleging op te leggen. Alles afwegende acht de rechtbank een gevangenisstraf van tien jaren en tbs met dwangverpleging passend en geboden. Daarnaast zal verdachte vergoedingen moeten betalen voor materiele schade, affectieschade en shockschade.