In augustus 2024 kwam de verdachte wegens een onenigheid naar het slachtoffer bij de receptie van de camping waar hij verbleef. Na een kort gesprek waarin de verdachte niet het gewenste antwoord kreeg, pakte hij een mes en stak vijf keer in op de hals en de rug van het slachtoffer. Op enig moment brak het mes af en is de verdachte vertrokken. De vrouw heeft dit gelukkig overleefd, maar de verdachte liet haar voor dood achter.

Het slachtoffer heeft de aanval gelukkig overleefd, maar is voor het leven getekend. Ze heeft meerdere littekens, de helft van haar gezicht is verlamd, geen gevoel meer in een oor en kan haar rechterarm niet volledig omhoog doen. Bovendien voelt ze zich nog steeds bang, durft mensen niet meer aan te spreken, durft niet alleen te zijn en kan haar werk op de camping niet meer uitvoeren.

De rechtbank rekent de verdachte dit allemaal zwaar aan. De verdachte maakte een grove inbreuk op de lichamelijke en psychische integriteit van het slachtoffer. Hij toonde geen enkel respect voor andermans leven. Proberen om iemand van het leven te beroven, is zo ernstig dat in beginsel een langdurige gevangenisstraf op z’n plaats is.

De rechtbank gaat er anders dan de officier van justitie niet vanuit dat de verdachte met voorbedachten rade handelde. Er is geen bewijs dat verdachte voorafgaand aan zijn bezoek aan de camping het voornemen had om het slachtoffer te doden en er is ook niet gebleken van kalm en rustig beraad tijdens het gesprek in de receptie voorafgaand aan het steken. Dat betekent dat de rechtbank de verdachte niet voor poging tot moord, maar voor poging tot doodslag veroordeelt.

De verdachte is door een psychiater en psycholoog onderzocht. Zij kwamen tot andere diagnoses , maar adviseren beiden om het gebeuren in verminderde mate aan de verdachte toe te rekenen. De rechtbank gaat uit van de diagnose zoals gesteld door de psychiater. Dat betekent dat er naar het oordeel van de rechtbank tijdens de steekpartij bij de verdachte in ieder geval sprake was van een maniforme psychose,  waarschijnlijk veroorzaakt door schizofrenie met stemmingsschommelingen of door een bipolaire stoornis. Deze stoornissen bepaalden het handelen van de verdachte in sterke mate bij het plegen van het delict. Daarom gaat de rechtbank ervan uit dat bij hem sprake is van een verminderde toerekenings¬vatbaarheid. Om die reden komt de rechtbank tot een lagere gevangenisstraf dan gebruikelijk in dit soort zaken, namelijk een gevangenisstraf voor de duur van drie jaar.

Gelet op de ernst en het recidiverisico is de rechtbank van oordeel dat de verdachte niet onbehandeld terug kan keren in de maatschappij. Naast de gevangenisstraf van drie jaar acht de rechtbank het noodzakelijk om een tbs-maatregel met voorwaarden op te leggen. Tot slot moet hij een schadevergoeding betalen aan het slachtoffer.