Deze aanpak, die uitgaat van een vijfpuntsschaal voor de mate van toerekenbaarheid, biedt rechters concrete handvatten om op inzichtelijke en gestructureerde wijze tot strafoplegging te komen. 

De onderbouwing van de aanpak sluit aan bij de richtlijn Psychiatrisch onderzoek en rapportage in strafzaken die in 2024 door de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie is vastgesteld.

In beide zaken heeft de rechtbank allereerst - mede aan de hand van de adviezen van de forensisch gedragskundigen - een oordeel gegeven over in hoeverre de feiten aan de verdachte konden worden toegerekend. In een van de twee vonnissen heeft de rechtbank de mate van toerekening van de feiten aan de verdachte nader ingekleurd met het doelbewuste en doordachte van zijn handelen. 

Tegen de achtergrond van de doelen van straf heeft de rechtbank daarna in beide vonnissen de ernst van het feit, de mate waarin de rechtsorde is geschokt, de omvang van het aan de slachtoffers toegebrachte leed, de omstandigheden waaronder het feit is begaan, de mogelijke recidive in het verleden, het recidiverisico in de toekomst en de (overige) persoonlijke omstandigheden van de verdachte op een rijtje gezet. Deze wegings­factoren zijn vervolgens mee- en afgewogen. Op grond van deze afwegingen heeft de rechtbank in beide zaken een gevangenisstraf bepaald die aan de ‘normale mens’ zou worden opgelegd. Een normale mens in die zin dat daarbij van een volledig toerekenbare verdachte is uitgegaan

Hierna heeft de rechtbank zich bij het bepalen van de hoogte van de gevangenisstraf - die in beide gevallen naast een Tbs-maatregel is opgelegd - zich georiënteerd op de door haar vastgestelde mate van toerekening, door deze één op één door te trekken in de mate van schuld (verwijtbaarheid). Daarbij is als gezegd gebruik gemaakt van de 'oriëntatiepunten toerekening':

Binnen de bandbreedte is door de rechtbank ten slotte gebruik gemaakt van fine-tuning die in de middencategorieën van de oriëntatiepunten toerekening besloten ligt.