Op 6 juli 2024 grijpt een man tijdens een ruzie zijn vrouw bij haar keel. Hij knijpt deze langdurig dicht, waardoor de vrouw overlijdt. In de woning ligt hun baby te slapen. De verdachte verlaat de woning en laat het kindje alleen achter. Vanuit de auto belt hij familie van de vrouw en zegt dat ze het meisje onder hun hoede moeten nemen. Hij liegt over waar hij rijdt, waarschijnlijk in een poging om te vluchten.

De verdachte wordt aangehouden. Hij verklaart later dat hij zich niet alles kan herinneren, maar dat hij ervan uitgaat dat hij degene is geweest die zijn vrouw heeft gedood.

De rechtbank kan niet vaststellen dat er een vooropgezet plan was om het slachtoffer van het leven te beroven. Om die reden wordt de verdachte vrijgesproken van de primair tenlastegelegde moord. Hij wordt wel veroordeeld voor doodslag.

Er is een rapportage opgesteld door een psycholoog, een psychiater en een milieuonderzoeker. Er is bij de verdachte volgens de deskundigen sprake van een antisociale persoonlijkheidsstoornis met paranoïde trekken en PTSS. Daarnaast spreekt het rapport van (ernstige) stoornissen in cannabis- en ander drugsgebruik.

Deze stoornissen hebben zijn gedrag ten tijde van het plegen van het delict beïnvloed. Zo is er sprake van een beperkte impulscontrole, wantrouwen naar anderen, een instabiel zelfbeeld, zucht naar middelen en regelmatige herbelevingen die hem alert en prikkelbaar maakten.

Op basis van de uitgebrachte rapportage gaat de rechtbank ervan uit dat er bij verdachte sprake was van een ziekelijke stoornis van de geestvermogens ten tijde van de bewezen verklaarde feiten en zodat het tenlastegelegde in verminderde mate aan hem valt toe te rekenen.

De rechtbank Rotterdam legt de man 8 jaar celstraf op en tbs met dwangverpleging. De verdachte toont weinig zelfinzicht en weinig motivatie voor een behandeling, zodat voorwaardelijke tbs geen optie is. Deskundigen vinden zijn situatie zeer zorgelijk. Ze schatten de kans op recidive hoog in.

“De rechtbank vindt dat de veiligheid van anderen en de algemene veiligheid de zwaarste vorm van tbs vereisen. Tbs met dwangverpleging kent geen maximumduur en kan telkens met 1 of 2 jaar worden verlengd”, verklaart persrechter M. van Baaren het opleggen van de tbs-maatregel.

“De eis van 15 jaar celstraf is niet in lijn met wat gebruikelijk is bij een dergelijke zaak”, zegt persrechter M. van Baaren over de strafeis. Ook weegt de rechtbank mee dat de verdachte verminderd toerekeningsvatbaar was op het fatale moment. Om deze redenen legt de rechtbank een aanzienlijk lagere gevangenisstraf op dan door de officier van justitie is geëist.

De verdachte moet de nabestaanden in totaal ruim 58.000 euro aan schadevergoeding betalen. De rechtbank neemt het hem verder kwalijk dat hij geen verantwoordelijkheid heeft genomen voor zijn daad en geen blijk van oprecht zelfinzicht heeft getoond. Dat werd nog eens pijnlijk onderstreept toen de verdachte zijn laatste woord gebruikte om de aanwezige nabestaanden op verwijtende toon toe te spreken en zijn daad leek te willen bagatelliseren.