Daar zitten ze. Zo ver van elkaar als maar kan. Zij heeft één advocaat meegenomen, hij heeft er twee. Hans en Mildred (niet hun echte namen) maken elkaar al maandenlang het leven zuur. Hans heeft een zaak tegen Mildred aangespannen. Hij wil dat ze vertrekt uit zijn appartement.

“Haar muziek dreunt door de hele woning en ze verplaatst zonder aanleiding de meubels in de badkamer. Ze slaat met deuren en weigert schoon te maken en af te wassen. Ze gebruikt drugs in de woning en heeft constant nachtgasten over de vloer”, zegt de advocaat van Hans. “Ze verwisselt ook de inhoud van de keukenkastjes.”

Mildred zegt op haar beurt dat Hans haar ongevraagd filmt en dreigend is. Dat laatste ontkent Hans. Verder repareert hij de kapotte wasdroger niet. “Mijn cliënt is zich bewust dat de interactie tussen beiden partijen inmiddels van ontzettend laag niveau is”, zegt de advocaat van Hans. De griffier tikt alle schermutselingen driftig mee.

Er was in oktober een goed gesprek. Mildred zou gezegd hebben dat ze behoefte heeft aan woonruimte voor zichzelf en Hans zou haar helpen met zoeken. “Ze zit er nu nog steeds. Mijn cliënt denkt dat ze misschien wel zoveel mogelijk geld uit deze situatie wil slepen”, zegt de raadsman van Hans. “Sindsdien is de sfeer alleen maar verslechterd. Hans staat onder grote spanning.”

“Ik ben 32. Ik ben toe om op mezelf te gaan wonen. Ook door de recente voorvallen met Mildred.” Hij heeft een vriendin en denkt voorzichtig aan het stichten een gezin. Daarvoor moet Mildred weg. Rechter Lablans reageert meteen. “Maar ja, huurbescherming. U zit aan regels vast.” Hans kan Mildred dus niet zomaar op straat zetten.

De advocaat van Mildred voert verweer. “Het was maar één zomer dat mijn cliënte logees had. Er is nooit drugs gevonden. Ze was een goede huisgenoot. Ze heeft nu geen andere woning, ze heeft haar kamer nodig. Hans kan bij zijn vriendin gaan wonen. Haar belang is het grootst.”

“De situatie is niet heel prettig op dit moment”, zegt rechter Lablans. “Even los van wie dat veroorzaakt heeft, dit is niet meer harmonieus wonen. We gebruiken dit soort zittingen meestal om te kijken of er nog andere oplossingen denkbaar zijn. Oplossingen die misschien niet in de wet staan, maar die wel ergens toe kunnen leiden. Zou mevrouw daar in geïnteresseerd zijn?”

De advocaat van Mildred knikt. “Misschien wel. Ze wil heel graag weg uit deze situatie.” Het kamp van Hans wil ook wel. De advocaten en huisgenoten staan op en gaan naar de gang. Rechter Lablans geeft ze nog nadrukkelijk de optie van mediation mee. “Huisgenoten die lange tijd fijn konden samenwoonden. Het lijkt zo onnodig.”

De zaal is nu leeg en griffier Robert van der Heijde kijkt naar de klok. “Als ze binnen tien minuten terug zijn, is dat meestal geen goed teken”, zegt hij. Dan is het een poosje stil. De klok tikt gestaag verder. “Een kwartier inmiddels, dat is hoopvol”, zegt Van der Heijde.

Na 22 minuten klinkt er een klop en zwaaien de houten deuren van de Rotterdamse rechtszaal open. “We zijn eruit”, zegt de advocaat van Hans. Rechter Lablans kijkt naar de advocaat van Mildred. Die knikt van ja.

Er wordt een contract opgesteld. De griffier leest voor: “ze zullen zich tegenover elkaar als goede huisgenoten gedragen. Dat betekent dat ze elkaar niet zullen filmen en geen audio-opnamen van elkaar zullen maken.” Ook betaalt Hans Mildred 9000 euro. Zij belooft op haar beurt voor 1 april weg te zijn. Ze had nog een procedure lopen tegen de huurprijs van 725 euro per maand. Die trekt ze in.

De huisgenoten geven hun advocaten een hand. Elkaar niet. Toch is er een glimlach. Nog twee maanden volhouden en dan kunnen ze allebei verder.