Sumanta kwam in de zomer van 2016 vanuit Suriname naar Nederland om hier te studeren. Zij woonde in Hoorn bij de verdachte en zijn gezin. In de nacht van 18 op 19 februari 2018 verdween Sumanta en lange tijd was het onduidelijk wat er met haar was gebeurd. Zij was op het moment van verdwijnen 22 jaar oud en 9 weken zwanger. De verdachte, met wie zij een verhouding had, was de vader van het ongeboren kindje. Toen de rechtbank hem op 5 juli 2022 veroordeelde, was Sumanta haar lichaam nog steeds niet gevonden. De verdachte ontkende tot dat moment elke betrokkenheid bij haar dood. 

Na het vonnis van de rechtbank verklaarde de verdachte dat hij Sumanta met messteken om het leven bracht. Dit deed hij in zijn woning in de nacht van 18 op 19 februari 2018. De verdachte wees een plek bij een industrieterrein in Hoorn aan waar hij haar vervolgens begroef. Daar is het lichaam van Sumanta gevonden. De verdachte verklaarde tijdens de zitting in hoger beroep dat hij ruzie had met Sumanta. Zij zou hem in haar slaapkamer hebben aangevallen met een mes, waarna hij haar per ongeluk meerdere keren heeft gestoken. De advocaat van de verdachte voerde aan dat de verdachte schrok en uit angst handelde. Volgens de advocaat kan geen straf aan de verdachte worden opgelegd, omdat sprake is van noodweerexces (te ver doorgeschoten zelfverdediging). 

Het hof oordeelt dat de verklaring van de verdachte dat Sumanta hem aanviel ongeloofwaardig is. De verklaring is wisselend en tegenstrijdig. Informatie uit het politieonderzoek ondersteunt deze ook niet. Het gerechtshof vindt daarom bewezen dat de verdachte Sumanta opzettelijk met messteken om het leven bracht en verwerpt het beroep op noodweerexces. Het hof legt een gevangenisstraf van 15 jaar op. Bij het bepalen van deze straf weegt het hof nadrukkelijk mee dat de verdachte de nabestaanden van Sumanta voor zeer lange tijd in een martelende onzekerheid heeft gelaten over wat er met haar is gebeurd.