Van de bewezen verklaarde feiten zijn 2 cold cases, die plaatsvonden in 2003 en 2004. Naar aanleiding van de verdenking van de man van het 3e feit in 2017 is het onderzoek in die cold cases opnieuw opgepakt, hetgeen tot nieuw bewijs heeft geleid. 

Het lichaam van het slachtoffer uit 2017, S.O., is ondanks uitgebreide zoekacties nooit gevonden. Het hof concludeert op grond van een groot aantal omstandigheden dat er buiten redelijke twijfel van kan worden uitgegaan dat ook dit slachtoffer door toedoen van geweld is overleden en dat de man de dader is.

De 3 doodslagen die de man heeft begaan en de wijze waarop dit is gebeurd, hebben veel beroering, afschuw en gevoelens van angst en onveiligheid in de maatschappij veroorzaakt. De man heeft 3 jonge en kwetsbare vrouwen hun recht op leven ontnomen en hun nabestaanden onherstelbaar en onnoemelijk veel leed aangedaan. De man ontkent dat hij de feiten heeft gepleegd en heeft dus geen verantwoordelijkheid genomen voor zijn handelen. Met deze houding heeft de man de verwerking van het verlies voor de nabestaanden ernstig in de weg gestaan. 

Het hof vindt alleen de hier op te leggen maximale gevangenisstraf van 19 jaar en 11 maanden passend en geboden. Daarbij heeft het hof, evenals de rechtbank, de maatregel van terbeschikkingstelling (tbs) met dwangverpleging opgelegd. Het hof acht het recidiverisico onaanvaardbaar hoog als de man na detentie zonder behandeling terugkeert in de maatschappij.

Het hof heeft de man veroordeeld tot betaling van vergoeding van materiële schade die nabestaanden hebben geleden. Nabestaanden hebben ook om vergoeding van zogenoemde shockschade gevraagd. De criteria voor toewijzing daarvan zijn zeer streng en het hof komt tot de conclusie dat slechts 1 nabestaande daarvoor in aanmerking komt.