Het hof komt tot zijn oordeel op basis van uitleg van de statuten van SIO, waarin voorschriften zijn opgenomen over de wijze waarop besluiten genomen kunnen worden. In de statuten is onder meer bepaald dat alleen de voorzitter bevoegd is tot het uitschrijven van een bestuursvergadering, en dat de andere bestuursleden bij uitzondering daartoe gerechtigd zijn. Aan die laatste bevoegdheid zijn voorwaarden verbonden en daaraan was in dit geval niet voldaan. Dit bracht mee dat een eerder  door de directeur-bestuurder en het bestuurslid genomen besluit tot schorsing van de voorzitter niet geldig was. De voorzitter van het bestuur bleef dus bevoegd als zodanig te handelen.

In het hoger beroep speelde ook nog de vraag of de directeur-bestuurder mee had moeten besluiten over het ontslag van het bestuurslid. Uit de statuten volgt volgens het hof dat het bestuurslid zelf niet mee mocht besluiten over zijn eigen ontslag. Alleen de voorzitter en de directeur-bestuurder zouden dus hebben kunnen stemmen over het ontslag. Wanneer ervan zou worden uitgegaan dat de directeur-bestuurder niet geldig is geschorst – wat nog niet vast staat en door SIO wordt betwist – en de stemmen zouden hebben gestaakt, dan bepalen de statuten dat in een stemverhouding van 1:1 de stem van de voorzitter doorslaggevend is. Het ontslagbesluit was dus niet te voorkomen geweest.

Het bestuurslid heeft aangevoerd dat hem onvoldoende de gelegenheid is geboden om te worden gehoord over zijn ontslag. Ook dit betoog verwerpt het hof.

Eerder – in 2021 - bekrachtigde het hof al het kortgedingvonnis van de rechtbank waarbij het ontslagbesluit geldig werd geacht. Dat was een voorlopig oordeel.
De huidige procedure betreft de hoofdzaak.
Tegen de uitspraak van het hof staat beroep in cassatie bij de Hoge Raad open.