De strafbare feiten zijn gepleegd in de maanden maart en april 2016.
De verdachte en zijn mededader belden in beide gevallen aan bij de woning van de slachtoffers (beiden alleenstaande vrouwen) en nadat die de deur openden, werd op hen een neppistool gericht. Vervolgens werden zij gedwongen op de grond te gaan liggen en werden zij vastgebonden. Onder bedreiging met het neppistool, dat voor de slachtoffers echt leek, werd hen gevraagd naar een kluis en naar geld.
Bij de poging tot een woningoverval lukte het het slachtoffer zichzelf te bevrijden en schreeuwend om hulp de straat op te rennen. Zij is toen door één van de overvallers geduwd en gewond geraakt. Bij het andere slachtoffer hebben de overvallers een pinpas en de bijbehorende pincode buitgemaakt waarmee vervolgens geld van de rekening van het slachtoffer is gestolen.

In verband met de in juli 2016 door de rechtbank opgelegde gevangenisstraf van zeven jaren is de verdachte in hoger beroep gegaan. Zijn raadsman heeft het hof gevraagd een fors lagere straf op te leggen, onder meer omdat bij twee van de drie strafbare feiten sprake zou zijn geweest van een zgn. voortgezette handeling – waardoor voor slechts één van die beide feiten straf zou mogen worden opgelegd – , de man inmiddels vanuit detentie zijn leven een andere wending heeft gegeven en hij met één van de slachtoffers in gesprek is gegaan.

Het hof heeft geoordeeld dat van voortgezette handeling geen sprake is en is, gelet op de ernst van de gepleegde strafbare feiten, waaronder het gebruikte geweld, slechts in beperkte mate tot een lagere strafoplegging gekomen.
Daarnaast heeft het hof de man veroordeeld tot vergoeding van de schade zoals door één van de slachtoffers is geëist.