Op 29 september 2017 verdween Anne Faber tijdens een fietstocht en bijna twee weken later werd zij gevonden in het bos. Zij bleek te zijn verkracht, gedood en begraven door verdachte.

Het openbaar ministerie heeft in hoger beroep gevorderd dat verdachte wordt veroordeeld voor moord. Het hof vindt – net als de rechtbank – dat niet vastgesteld kan worden dat verdachte Anne Faber met voorbedachte raad (dus met een vooropgezet plan) van het leven heeft beroofd, zodat verdachte wordt vrijgesproken van moord. Het hof heeft hierbij zowel de onderzoeksresultaten als de verklaringen van verdachte betrokken. Hoewel delen van de verklaringen van verdachte niet waar kunnen zijn is dat voor het hof, ook met de andere omstandigheden die uit het dossier blijken, niet voldoende om verdachte te veroordelen voor moord.

Verdachte wordt wel veroordeeld voor ‘gekwalificeerde doodslag’, dus het doden van Anne Faber om de andere feiten – haar verkrachting en vrijheidsberoving – te verhullen. Daarnaast is verdachte ook schuldig aan het mishandelen van vijf medewerkers van het Pieter Baan Centrum.

Het gerechtshof heeft hierbij eerst gekeken naar het verweer van de verdachte dat de wijze van zijn aanhouding, waarbij een stuk bot in zijn schouder is afgescheurd, reden zou moeten zijn voor strafvermindering. Het hof vindt wel dat de rechten van verdachte bij zijn aanhouding zijn geschonden, maar niet dat hij daardoor geen eerlijk proces heeft gehad. Net als de rechtbank ziet het hof dan ook geen aanleiding om over te gaan tot strafvermindering.

Het gerechtshof vindt dat verdachte een hele lange gevangenisstraf opgelegd moet krijgen. Verdachte heeft gruwelijke feiten begaan en de nabestaanden van Anne Faber onvoorstelbaar leed toegebracht. Ook zullen zij waarschijnlijk nooit weten wat er precies is gebeurd. Het hof weegt ook zwaar mee dat verdachte eerder jonge meisjes heeft verkracht en dat de straf die hij daarvoor kreeg nog niet eens helemaal was beëindigd toen hij Anne Faber doodde.
De licht verminderde toerekeningsvatbaarheid die de deskundigen bij verdachte hebben vastgesteld is de enige enigszins matigende factor bij de op te leggen straf.
Ter vergelding en bescherming van de maatschappij komt het hof dan ook tot een gevangenisstraf voor de duur van 28 jaren met aftrek van zijn voorarrest, net als de rechtbank.

Het hof vindt het daarnaast onverantwoord om verdachte zonder behandeling terug te laten keren in de maatschappij, ook omdat het risico dat verdachte weer strafbare feiten zal plegen als zeer hoog voor een zedendelict en als hoog voor een geweldsdelict wordt ingeschat. Daarom legt het hof naast de gevangenisstraf aan verdachte ook de maatregel van tbs met verpleging van overheidswege op.

Daarnaast moet verdachte aan de ouders en de broer van Anne Faber een schadevergoeding betalen. Naast de vergoeding van de materiële schade (onder andere de kosten van de crematie) gaat het om een vergoeding van 40 duizend euro per persoon voor de shockschade.
De shockschade is het gevolg van de confrontatie van hen met het lichaam van Anne Faber en de posttraumatische stressstoornis die daar weer het gevolg van is. Het gerechtshof ziet, anders dan de rechtbank, geen aanleiding om de hoogte van de vergoeding voor de ouders anders te beoordelen dan die van de broer.
Het hof heeft de gevorderde affectieschade niet toegewezen, omdat dit in deze zaak volgens de wet niet mogelijk is.

Zie ook deze zaak-pagina.