Mede op basis van een rapport van deskundigen van het Pieter Baan Centrum, had de rechtbank de verdachte verminderd toerekeningsvatbaar geacht en aan de verdachte een gevangenisstraf van twee jaar en de maatregel tbs met dwangverpleging opgelegd. In hoger beroep draaide de zaak vooral om de vraag of de verdachte niet (alsnog) geheel ontoerekeningsvatbaar moest worden geacht en, voor zover dit het geval was, welke maatregel dan aan verdachte moest worden opgelegd.

Net als de rechtbank acht het hof bewezen dat de verdachte de gijzeling heeft gepleegd en benadrukt het hof zowel de persoonlijke impact voor de slachtoffers als de maatschappelijke impact die de gijzeling heeft gehad.
Het hof komt echter tot een ander oordeel dan de rechtbank over de toerekenbaarheid van de gijzeling. Op de zitting in hoger beroep hebben de deskundigen een nadere toelichting op hun rapport gegeven en verklaard dat de verdachte mogelijk ook geheel ontoerekeningsvatbaar was. Mede gelet op het bizarre karakter van de gijzeling en de verwarde beleving daarvan bij de verdachte, is het hof van oordeel dat het feit niet aan de verdachte kan worden toegerekend. Dit betekent dat hij een psychische stoornis heeft waardoor hij niet verantwoordelijk kan worden gehouden voor zijn gedrag. Daarom verdient hij geen straf.

Omdat de verdachte wel een gevaar kan vormen voor anderen, acht het hof het wel noodzakelijk dat aan de verdachte een maatregel wordt opgelegd ter bescherming van de samenleving. Het hof volgt op dit punt de conclusie uit het deskundigenrapport dat een plaatsing van de verdachte in een psychiatrisch ziekenhuis voor een jaar voldoende beschermend en de meest passende maatregel is. Zo nodig kan de verdachte na dit jaar verplicht verder worden behandeld in de reguliere geestelijke gezondheidszorg.