De zaak ging over de grote aantallen asielzoekers die sinds het oplaaien van de burgeroorlog in Syrië naar Italië en Griekenland zijn gekomen. De Raad van Ministers van de Europese Unie heeft 2 besluiten (2015/1523 en 2015/1601) genomen in september 2015, waarin staat dat de asielzoekers volgens een bepaalde verdeelsleutel over de landen van de Europese Unie moeten worden verdeeld. De Stichting “We Gaan Ze Halen” vond dat de Nederlandse Staat niet voldoende doet om aan deze besluiten te voldoen.

Het Haagse hof is van oordeel dat de in de besluiten genoemde aantallen asielzoekers die moeten worden herplaatst niet absoluut zijn, maar afhankelijk zijn van het aantal daadwerkelijk voor herplaatsing geselecteerde asielzoekers. Omdat dit aantal sinds september 2015 is achtergebleven bij de verwachting, kan niet worden vastgehouden aan de aantallen te herverdelen asielzoekers die op die verwachting waren gebaseerd. Het hof heeft daarbij in aanmerking genomen dat uit de rapporten van de Europese Commissie niet kan worden afgeleid dat de Europese Commissie van een ander uitgangspunt uitgaat en van oordeel is dat Nederland te kort schiet.

Juridisch gezien betekent dit dat de Stichting geen rechten aan de besluiten kan ontlenen. Ook de overige argumenten van de Stichting leiden bij het gerechtshof niet tot de conclusie dat de Staat te weinig doet.

De voorzieningenrechter in de rechtbank Den Haag had de vordering in eerste instantie ook afgewezen.