De kitten is uitgemergeld, zijn rug staat krom en hij steekt zijn koppie niet omhoog. Hij is op sterven na dood. Het is 14 september. De agenten spreken Henk vermanend toe: hij moet het beestje goed verzorgen en ermee naar de dierenarts – onmiddellijk. Een dag later komen ze weer aan de deur. Het katje leeft niet meer. Henk heeft hem begraven in de achtertuin.

Maar de politieagenten zijn niet voor een gat te vangen. Ze halen er een dierenarts bij en graven de kitten op. Na onderzoek weten ze het zeker: Henk is schuldig aan de dood van het ongelukkige diertje. En dus zit Henk vandaag voor de Haagse politierechter. 'Hoelang had u die kitten al in huis?', wil rechter Jim Waasdorp weten. 'Die was bij z'n moeder gewoon. Hij was vanaf zijn geboorte bij mij thuis', antwoordt Henk. De rechter: 'De dierenarts schat dat hij ongeveer acht weken oud was.' Henk: 'Ja, zoiets.' 'Het verwijt is dat u die kitten niet goed hebt verzorgd', vervolgt de rechter. 'Ik heb de dierenarts via zo'n stichting benaderd, maar ik kreeg geen mail terug. Dus daar is het eigenlijk misgelopen. Maar ik heb het beestje wel eten gegeven. Ik had drie katten, en die kregen allemaal eten', reageert Henk. De politierechter: 'Waarom was hij dan zo mager?' Henk: 'Ja, dat weet ik niet, omdat-ie ziek was.' De rechter: 'Hoelang was de kitten dan al ziek?' Henk: 'Een paar dagen. Hij werd op vrijdag ziek en in het weekeinde was de politie er.' De rechter: 'En waarom ging u dan niet naar de dierenarts?' Henk: 'Omdat ik financieel niet krachtig was mijnheer de edelachtbare.' 

De dierenarts kwam uiteindelijk wel bij Henk langs, maar dan als lijkschouwer. Hij schrijft in een forensisch rapport dat het katje was verzwakt en uitgedroogd, de bloedsamenstelling was verstoord en leed aan bloedarmoede. Parasieten zouden daarvan de oorzaak kunnen zijn geweest, maar dat was niet meer te achterhalen. Het katje was verwaarloosd, aldus de Haagse dierenarts. ‘Ik heb dat katje niet verwaarloosd’, reageert Henk. ‘De andere katten waren ook gewoon goed. Alleen die kleine had dus een virus of zo.’ ‘Maar hebt u gezien dat het beestje daar zo zielig ineengedoken op de vensterbank zat?’, vraagt de rechter. Henk: ‘Welzeker, ik heb hem ook bij me gehad. Hij is in mijn handen doodgegaan. Zo fijn was het allemaal niet. Ik hou erg van dieren. Ik geef iedere dag de vogels eten.’

Henk houdt van dieren, maar of hij ze ook kan verzorgen? ‘Ik heb de financiële kracht niet, ik liep ook bij de dierenvoedselbank’, zegt Henk. ‘Waarom hebt u dan al die dieren in huis als u het geld niet hebt om ze te verzorgen?’, vraagt de rechter. ‘Dat had met mijn ex te maken’, antwoordt Henk. Zij zou ook vaatwasblokjes in zijn vissenvijver hebben gegooid. En misschien had het katje daar wel uit gedronken, vertelde Henk de politieagenten. Maar die narigheid is verleden tijd. Hij is van de drank af en rookt niet meer – zegt Henk – en in behandeling bij het CDB (centrum voor diagnostiek en behandeling). ‘Ik heb al twee taakstraffen gedaan. Ik ben op de goede weg.’ De reclassering wil dat Henk een meldplicht krijgt, dat hij een Cova-gedragstraining gaat volgen, ambulant behandeld wordt – met de mogelijkheid tot een korte klinische behandeling – en meewerkt aan middelencontrole en woonbegeleiding. Een hele waslijst. ‘Stel, ik leg u die voorwaarden op, gaat u zich dan daaraan houden?’, vraagt rechter Waasdorp. ‘Sowieso’, antwoordt Henk.

Heel goed, want Henk verdient een intensieve behandeling, vindt ook de officier van justitie. Maar een behandeling is niet genoeg. Henk verdient ook gewoon een straf voor de door de dierenarts geconstateerde verwaarlozing van het katje. Henk had met de kitten naar de dierenarts moeten gaan, en dat heeft hij niet gedaan. ‘Als er geen geld voor de verzorging is, dan moeten mensen geen dieren in huis halen. Huisdieren zijn overgeleverd aan de zorg van een houder. Ze zijn hulpeloos. De richtlijnen van het Openbaar Ministerie zijn ook best fors als het gaat om verwaarlozing van huisdieren’, vertelt officier Julia Gram. De richtlijn is 150 uur werken. Dat eist ze niet. ‘Ik begrijp dat het beter gaat met mijnheer en ook dat de katten inmiddels naar een nichtje zijn verhuisd. Ik vind een taakstraf van honderd uur en een voorwaardelijke gevangenisstraf van een maand passend en geboden, onder de bijzondere voorwaarden die de reclassering adviseert.’

Voor politierechter Waasdorp is het rapport van de Haagse dierenarts doorslaggevend. 'Hij schrijf dat de kitten mager en uitgedroogd was. Dat maakt dat ik bewezen vind dat u de kitten onvoldoende voer en water hebt gegeven. Anders komt een dierenarts niet tot de conclusie dat het beestje is uitgedroogd. Er waren ook nog allerlei medische dingen aan de hand. U had daarmee naar de dierenarts moeten gaan. U zegt dat u geen geld had. Als u geen geld hebt voor huisdieren, dan moet u ze niet in huis nemen.' De politierechter vindt de eis van de officier van justitie billijk. Honderd uur werken, een maand voorwaardelijk en doen wat de reclassering verstandig vindt. De politierechter: 'Ik zie en ik hoor dat u op de goede weg bent, maar u hebt nog wel een extra steuntje in de rug nodig. Als u in de toekomst weer een dier in huis haalt, dan is het goed dat er mensen zijn die een oogje in het zeil houden.' 

* Dit is niet zijn echte naam.

Lees hier meer Op de Rol-verhalen.