Toch is dat niet het beeld dat bestaat van rechtspraak in de publieke opinie. Integendeel. Rechters doen immers belangrijke uitspraken, zoals in milieuzaken over het terugdringen van de broeikasgassen (Urgenda) en het stikstofbeleid, over het  terughalen van kinderen van IS-gangers in Syrië, of over euthanasie. Kwesties die maatschappelijk gevoelig liggen. Onvermijdelijk komen rechters met hun beslissingen in politiek vaarwater terecht. Maar dat betekent nog niet dat zij politiek bedrijven. Rechters maken in gevallen als deze geen beleid maar waken ervoor dat politieke beslissingen binnen de grenzen van het recht blijven: de wet, de grondrechten en de internationale afspraken.

Populisten die rechters verwijten dat zij er op uit zijn een dikastocratie te willen vestigen - een rechtersstaat - vergeten dat de staatsmachten in de Trias Politica elkaar nodig hebben. Voor het proces van rechtsvorming doen regering en parlement regelmatig een beroep op de rechter. De rechter treedt dan op als verkenner van het recht bij controversiële vraagstukken waar politiek geen overeenstemming over bestaat. Rechtspraak is, zonder dat het ooit zo bedoeld is, een rechtsvormend instrument dat gelegenheid biedt om -  van geval tot geval - een oplossing voor een ingewikkeld probleem. Dit voorkomt al te grote stappen en ondoordachte keuzes. Rechtsvorming door rechters valt nauwelijks nog weg te denken náást het proces van besturen en wetgeving.

Daarom is het Trias-project van de rechtbank Den Haag een waardevol project. Het is belangrijk dat vertegenwoordigers van de verschillende staatsmachten elkaars taak in de rechtsstaat beter leren kennen en begrijpen.