Op 7 juli 2020 werd een 31-jarige vrouw in haar huis in Arnhem geraakt door een kogel uit een vuurwapen. De man had op dat moment het wapen in zijn hand. De vrouw, de vriendin van de man,  raakte daarbij ernstig gewond. Enkele uren later overleed zij in het ziekenhuis aan de gevolgen van haar verwondingen.

Sinds het eerste politieverhoor verklaarde de man dat hij het slachtoffer niet wilde doden en dat er sprake was van een ongeluk. Zo vertelde hij dat hij met het wapen in zijn hand een deur opende en dat bij het maken van deze beweging het wapen afging, waardoor de kogel de vrouw per ongeluk raakte.

De officier van justitie vond dat de man met een vooropgezet plan zijn vriendin doodde. Volgens de rechtbank kan met de informatie uit het dossier niet bewezen worden dat de man opzettelijk (met een vooropgezet plan) zijn vriendin neerschoot. Wel is bewezen dat de dood van het slachtoffer het gevolg is van de onvoorzichtige manier waarop de man een het vuurwapen gebruikte. Daarom veroordeelt de rechtbank de man voor dood door schuld.

Bij het bepalen van de straf stelt de rechtbank voorop dat door de man op een abrupte en gewelddadige manier een einde is gekomen aan het leven van het slachtoffer. Daarmee is ook onherstelbaar leed toegebracht aan haar familie en vrienden. De rechtbank weegt in het bijzonder mee dat de moeder van het slachtoffer tijdens het fatale schot ook in de woning was. Tijdens de zitting zijn slachtofferverklaringen van de moeder en de zus van het slachtoffer voorgelezen. Deze maakten duidelijk dat de gewelddadige dood van het slachtoffer nog tot op de dag van vandaag zorgt voor veel verdriet en zelfs voor psychische klachten.

Volgens de rechtbank is in deze zaak sprake is van de zwaarste vormen van dood door schuld. Door dit ernstige misdrijf en de grote onomkeerbare gevolgen hiervan legt de rechtbank - de voor deze zaak - maximale gevangenisstraf op. De opgelegde straf is veel lager dan door de officier van justitie werd geëist, omdat de rechtbank moord niet bewezen vindt.

De rechtbank kent aan de moeder van het slachtoffer een schadevergoeding (smartengeld) van ruim 53 duizend euro toe. De zus van het slachtoffer diende ook een verzoek tot schadevergoeding in. De rechtbank begrijpt dat ook zij zeer veel verdriet heeft door de gewelddadige dood van haar zus. Maar de rechtbank oordeelt dat er geen wettelijke basis bestaat om ook aan haar een schadevergoeding toe te kennen.