De slachtoffers verbleven in een periode van ongeveer 2 jaar in het weekend bij de man in zijn huis. In die periode pleegde de man seksueel misbruik. De vermoedens van misbruik kwamen aan het licht toen het jongste slachtoffer in 2005 hierover verklaarde. Het oudste slachtoffer deed dit in 2009. Dit leidde toen niet tot vervolging van de man. De zaak kwam in 2020 vervolgens weer aan het rollen nadat beide slachtoffers na elkaar aangifte deden.

Op basis van de aangiftes in 2020 ontstond er voor het eerst een beeld van wat er daadwerkelijk is gebeurd in de periode dat de kinderen bij de man in huis waren. Dit beeld werd op belangrijke onderdelen ondersteund door de eerdere verklaringen van de kinderen (in studioverhoor en brief), maar ook door de verklaringen van de man zelf toen hij in 2009 als betrokkene is gehoord. De rechtbank neemt daarnaast ook de verklaringen van de pleegouders mee met betrekking tot het gedrag van de kinderen, nadat deze bij hen waren gekomen in de periode kort nadat de kinderen bij de man hadden verbleven. Dit samen vormt voor de rechtbank voldoende wettig en overtuigend bewijs dat de man de kinderen heeft misbruikt.

Naar aanleiding van de aangiftes werd de man thuis aangehouden. Tijdens de doorzoeking van de woning na zijn aanhouding nam de politie onder andere een aantal computers en gegevensdragers in beslag. Op een deel daarvan trof de politie bij nader onderzoek kinderporno aan. De rechtbank veroordeelt de man daarom ook voor het bezit van kinderporno.

De rechtbank houdt bij de strafbepaling rekening met het feit dat het hier gaat om zeer ernstige misdrijven. Het misbruik heeft veel impact gehad op de toentertijd zeer jonge slachtoffers. Zij verklaarden op zitting nog steeds last te hebben van wat er is gebeurd. Volgens de rechtbank is daarom een langdurige onvoorwaardelijke gevangenisstraf passend.

Tot slot wijst de rechtbank de schadevergoedingen van de benadeelde partijen voor een groot deel toe.