De verkrachtingen vonden plaats in Druten en Ede tussen juli 2017 en december 2020. De man sprak één op één bij hem thuis of bij het slachtoffer af voor een drankje en muziek en had uiteindelijk seks met de vrouwen. Volgens hem gebeurde dat met wederzijds goedvinden. Hij ontkende dan ook dat sprake was van verkrachting.

De rechtbank veroordeelt de man voor het bezitten van harddrugs. In de woning van de man trof de politie verschillende soorten drugs aan, waaronder GHB. De drugs zat onder andere in een spuitje in zijn kleding. Ook vond de politie in de telefoon van de man WhatsApp-gesprekken waaruit het beeld ontstond dat hij vaker drugs combineerde met seks. De vrouwen waar deze berichten over gingen waren zich er mogelijk niet altijd van bewust dat zij drugs hadden gebruikt. 

De vrouwen - die elkaar niet kenden - deden allemaal aangifte. Zij verklaarden dat de man telkens de drank inschonk. Daarna begonnen zij zich niet lekker te voelen. De slachtoffers voelden dat de man seksuele handelingen bij hen verrichte. Zij konden zich op dat moment niet bewegen of reageren op wat hij deed. 

De rechtbank stelt vast dat de verklaringen van de 4 vrouwen op essentiële punten sterke overeenkomsten met elkaar vertonen. En dat de man telkens dezelfde werkwijze gebruikt. De rechtbank gaat daarom uit van hun verklaringen en gebruikt ze als zogenaamd schakelbewijs in elkaars zaak. In combinatie met de WhatsApp-gesprekken en het aantreffen van GHB in de urine van 1 van de slachtoffers en in de woning en kleding van de man, oordeelt de rechtbank wettig en overtuigend bewezen kan worden dat de man de 4 vrouwen heeft gedrogeerd en verkracht. 

Tegen de man is ook aangifte gedaan van verkrachting door een vijfde vrouw. In deze zaak speelde geen verdenking van drogeren. Omdat de rechtbank alleen haar verklaring als bewijs heeft en de werkwijze van de man niet hetzelfde is als in de andere zaken, spreekt de rechtbank de man in deze zaak vrij.   

De rechtbank vindt dat de man op zeer grove wijze misbruik maakt van het vertrouwen dat de slachtoffers in hem hadden. Hij voegde - zonder dat zij het wisten - een verkrachtingsdrug aan hun drank toe. Bij de rechtbank is het beeld ontstaan dat de man vrouwen als (lust)object en gebruiksvoorwerp ziet waar hij gebruik van kan maken zoals hem dat uitkomt. De man maakt een grote inbreuk op de lichamelijke en psychische integriteit van de slachtoffers. Zij zijn voor de rest van hun leven getekend. Daarom vindt de rechtbank een gevangenisstraf voor langere duur passend.   

De rechtbank houdt bij de strafbepaling rekening met de uitkomst van het psychologisch rapport dat over de man is opgemaakt. Hieruit volgt dat de man lijdt aan verschillende psychische stoornissen, waardoor zijn handelingen in verminderde mate aan hem kunnen worden toegerekend.

Alles bij elkaar legt de rechtbank een gevangenisstraf van 8 jaar op. Die straf is hoger dan de eis van de officier van justitie, (onder meer) omdat de rechtbank gedwongen seks waarbij de slachtoffers onder invloed worden gebracht van verkrachtingsdrugs buitengewoon hoog opneemt. 

Verder legt de rechtbank een gedragsbeïnvloedende en vrijheidsbepalende maatregel op. De man kan daarmee na zijn celstraf onder intensief toezicht komen te staan en zijn resocialisatie kan worden gebonden aan voorwaarden. De rechtbank legt deze maatregel op om het risico op herhaling te verminderen en daarmee nieuwe slachtoffers te voorkomen. Aan het einde van de gevangenisstraf wordt door de rechtbank bekeken of deze maatregel inderdaad nog noodzakelijk is.

Tot slot moet de man aan alle slachtoffers een schadevergoeding betalen, waaronder een bedrag aan smartengeld van 7.500 euro per slachtoffer.