Op 2 juni 2003 werd het slachtoffer door de man verkracht. Hij klom door een openstaand raam naar binnen, bond haar handen op haar rug vast met tie-rips, plakte tape op haar mond en verkrachtte haar. In 2022 werd de zaak als cold case opnieuw opgepakt. Nader onderzoek naar de toentertijd aangetroffen handpalmafdrukken leverde een match op, waarna de politie de man aanhield. Er werd onderzoek gedaan naar de sporen die werden gevonden op het T-shirt dat het slachtoffer destijds droeg. Op basis van de daaruit voortkomende DNA-matches, concludeerde de rechtbank dat de man die sporen achterliet en de vrouw verkrachtte.

Het alternatieve scenario dat de man in die tijd soms een slaapplaats zocht na het uitgaan - en om die reden misschien bij het slachtoffer naar binnen keek en zijn sporen achterliet - vindt de rechtbank niet aannemelijk. De rechtbank oordeelt dat het slachtoffer in detail had verklaard en dat de sporen die werden gevonden, passen bij het scenario waarin de man het slachtoffer heeft verkracht en op die manier zijn sporen achterliet. 

De man heeft een vrouw midden in de nacht in haar eigen kamer verkracht en heeft voor haar een zeer angstige situatie gecreëerd. Ze lag nietsvermoedend te slapen toen de man via het openstaande raam naar binnen klom en het slachtoffer totaal overviel. Het slachtoffer heeft in haar eigen kamer – een plek waar zij zich juist veilig zou moeten voelen – doodangsten uitgestaan.  Daarom veroordeelt rechtbank de man tot een gevangenisstraf van 4 jaar met aftrek van voorarrest. Na zijn aanhouding zat de man een tijd in voorlopige hechtenis. Die tijd hoeft hij niet opnieuw vast te zitten. Wel vindt de rechtbank dat hij opnieuw vastgezet moet worden in voorlopige hechtenis.