Een postbezorgdienst schakelde op 2 september 2024 de politie in, omdat ze een verdacht pakket hadden aangetroffen. In het pakket zat procaïne, een versnijdingsmiddel voor cocaïne. De politie bezorgde het pakket (zonder inhoud) op het afleveradres, waar de verdachte woonde. De man uit Nijmegen vroeg de politieagent - die zich voordeed als postbezorger - om dit pakket in zijn berging te zetten. Daar stonden nog eens drie pakketten. In de pakketten zat in totaal ongeveer 100 kilo procaïne.

De man is verslaafd aan cocaïne en wist dat zijn bovenbuurjongen in de drugs zat. Hij leerde via hem een man uit Arnhem kennen. De man uit Arnhem vroeg de 48-jarige man pakketten voor hem aan te nemen. Verdachte kende de man nauwelijks. Hij vroeg de man alleen of het ging om drugs, terwijl hij dat normaal gesproken nooit vraagt aan mensen wiens pakketjes hij aanneemt. De pakketjes waren niet geadresseerd aan de Nijmegenaar of aan de man uit Arnhem, maar aan andere, wisselende personen die hij niet kende. Als de pakketjes binnen waren, belde de Nijmegenaar de man uit Arnhem. Vervolgens werden ze opgehaald door de man uit Arnhem of zijn chauffeur. Hiervoor werd de man uit Nijmegen contant betaald. De man uit Nijmegen heeft een berichtje aan Arnhemmer gestuurd waaruit de rechtbank afleidt dat hij de pakketten zo snel mogelijk uit zijn berging wilde hebben. 

De rechtbank vindt deze gang van zaken heel ongebruikelijk en dit had vraagtekens oproepen bij de man uit Nijmegen. Maar hij nam de pakketten toch aan, zonder kritische vragen te stellen of de (inhoud van de) pakketten te controleren. Daarom kan hij verantwoordelijk worden gehouden voor de inhoud van de pakketten. Die kan worden gebruikt om drugsgerelateerde strafbare feiten te plegen. Ook had de man geen registratie om procaïne op voorraad te hebben. Dat is ook strafbaar.

De man zat vast voor de verdenkingen tegen hem, maar is op 6 september 2024 vrijgelaten. Daarbij moest hij zich aan een aantal voorwaarden houden, zoals het volgen van een behandeling. De reclassering ziet de verslaving van de man, zijn financiën en zijn psychische gesteldheid namelijk als risicofactoren. Tot nu toe lopen de voorwaarden nog niet zo goed. De reclassering heeft de verdachte inmiddels drie keer gewaarschuwd, omdat hij de afspraken niet altijd nakomt. Maar de reclassering wil hem nog een kans geven, omdat zij het belangrijk vinden dat de man hulp krijgt.

De rechtbank vindt dit ook belangrijk. Normaal staat op dit soort delicten een lange gevangenisstraf. Maar de rechtbank geeft hem één laatste kans om te laten zien dat hij met de reclassering aan de slag wil. Daarom hoeft de verdachte niet terug naar de gevangenis. De rechtbank veroordeelt hem tot een gevangenisstraf van 180 dagen, waarvan 177 voorwaardelijk. Hiervoor geldt een proeftijd van 3 jaar met daaraan verbonden de voorwaarden die de reclassering heeft geadviseerd. De man moet zich melden bij de reclassering, hij moet een behandeling volgen en hij moet dagbesteding zoeken en behouden. Daarbij krijgt hij een taakstraf van 180 uur.