Het strafbare feit speelde zich af in mei 2019. De rechtbank wordt bij het bepalen van de juiste straf geconfronteerd met 2 uiteenlopende verhalen. Volgens het meisje was er sprake van een vrijwillige zoen toen het vervolgens verder ging dan zoenen. Volgens het meisje gebeurde dit tegen haar wil in en stopte het pas nadat zij een paniekaanval kreeg en de man hiervan schrok.

Volgens de man was er sprake van zoenen wat vanzelf overging in seks. Toen hij merkte dat zij hier niet van gediend was, stopte hij meteen. Hij wist dat het meisje minderjarig was, maar dacht dat zij ook seks met hem wilde. Pas een dag later hoorde hij van haar dat zij niet wilde. Op het moment zelf heeft hij in eerste instantie geen signalen gehad dat zij niet wilde en heeft hij geen enkel moment het idee gehad dat hij over haar grenzen heen ging. Toen hij merkte dat zij niet meer wilde, is hij meteen gestopt.

De rechtbank kan niet met zekerheid vaststellen wat er die avond precies is gebeurd en dus ook niet of bij het bepalen van de strafmaat moet worden uitgegaan van het verhaal van het meisje of het verhaal van de man. En omdat de rechtbank dat niet met zekerheid kan vaststellen, gaat de rechtbank uit van het verhaal van de man. Immers, een feit te licht bestraffen, is erg. Een feit te zwaar bestraffen nog erger.

Volgens de wet is seks met een minderjarige in beginsel altijd ontuchtig tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. Die zijn hier niet aan de orde. De rechtbank legt daarom een taakstraf op. Dat is wel de maximale taakstraf om de ernst van het feit uit te drukken. Ook in het verhaal van de man is immers sprake van seks met een minderjarig meisje en dat is strafbaar. Naast de taakstraf legt de rechtbank aan verdachte een gevangenisstraf van 181 dagen waarvan 180 dagen voorwaardelijk op. Voor het voorwaardelijke strafdeel geldt een proeftijd van 2 jaar.

De rechtbank is daarnaast van oordeel dat de man zowel materiële schade als immateriële schade aan het slachtoffer moet betalen