De vrouw leefde al ruim 1,5 jaar in angst voor de man. Toch trok de vrouw in de herfst van 2018 bij de man in. Ze wilde proberen om samen te wonen. Op de avond voor de dood van de man hadden zij zo’n heftige ruzie dat de buren de politie belden. De rust leek weergekeerd toen de politie langskwam. De volgende ochtend belde de vrouw 112 en vertelde dat ze met een hamer op het hoofd van de man heeft ingeslagen.

De rechtbank moest zich over de vraag buigen of de vrouw met voorbedachte raad heeft gehandeld. Met andere woorden; had zij gepland om de man te doden en kon de vrouw over dat plan nadenken? De rechtbank vindt van wel en komt tot de conclusie dat de vrouw de man vermoord heeft. In het dossier ziet de rechtbank meerdere aanwijzingen waaruit zij afleidt dat de vrouw al eerder speelde met de gedachte de man uit te schakelen. In de nacht van 28 januari 2019 ging de vrouw meerdere keren naar het toilet en dwaalde rond door de woning. Toen zij een hamer zag liggen in de woning, dacht ze: ‘ik kom anders nooit van hem af, hij laat mij nooit gaan.’ Ze besloot de hamer op dat moment niet te pakken en liep weg. Vervolgens liep ze terug, pakte alsnog de hamer en ging naar de slaapkamer waar de man lag te slapen. Daar sloeg de vrouw hem meerdere malen met de hamer op zijn hoofd. De man overleed aan zijn verwondingen.

De rechtbank leidt hieruit af dat de vrouw het plan om de man te doden bedacht toen zij de hamer zag liggen. Volgens de rechtbank heeft de vrouw nagedacht over het plan en de gevolgen en consequenties hiervan. Nergens uit is gebleken dat de vrouw handelde vanuit een hevige gemoedsbeweging.

De rechtbank vindt de vrouw verminderd toerekeningsvatbaar. Volgens de gedragsdeskundigen lijdt zij aan een - andere gespecificeerde - persoonlijkheidsstoornis. De vrouw handelde onder invloed van die stoornis toen zij de man vermoorde. De rechtbank vindt daarnaast de angst waarin de vrouw zegt geleefd te hebben reëel, kijkend naar het verleden van de man. Dat draagt bij aan de wat lagere straf dan de officier van justitie eiste. Zij eiste 2 weken geleden een gevangenisstraf van 14 jaar.

De kan op herhaling wordt als laag ingeschat, omdat de kans dat de vrouw nog een keer in een dergelijke relatie terecht komt klein is. Bovendien had ze ook gezondere relaties in het verleden. Daarnaast had de moord een lange aanloop. Het is daarom niet noodzakelijk dat de vrouw in een verplicht kader (intensief) wordt behandeld aan haar stoornis. De rechtbank legt daarom aan de vrouw alleen een gevangenisstraf op.

Tot slot moet de vrouw ruim 40 duizend euro aan schadevergoedingen aan de nabestaanden betalen. Hoewel de rechtbank ziet dat de relatie van het slachtoffer met zijn nabestaanden moeilijk was, is dat volgens de rechtbank hier niet zo uitzonderlijk dat de affectieschade daarom gematigd zou moeten worden.