De verdachte heeft de feiten ontkend. Hij stelt dat de vrouw hem op straat heeft gevraagd of hij zin had in seks en dat de vrouw hem vervolgens oraal heeft bevredigd.

De rechtbank vindt de verklaringen van de vrouw geloofwaardig en die van de verdachte ongeloofwaardig. De vrouw heeft van meet af aan eenduidig verklaard en haar verklaringen worden door feiten ondersteund. Zo is in de vagina van de vrouw DNA-materiaal van de man aangetroffen, terwijl verdachte ontkent haar daar te hebben aangeraakt. De verdachte heeft pas willen verklaren nadat hij alle stukken van het onderzoekdossier had gelezen. Zelfs onder die omstandigheden verklaart hij niet eenduidig. De rechtbank acht daarom bewezen dat de verdachte de vrouw heeft verkracht en bedreigd.

Hoewel de deskundigen geen verband konden aantonen tussen de verkrachting en de geestesstoornis van de verdachte konden zij die ook niet uitsluiten. Voor het opleggen van tbs is een dergelijk verband echter niet vereist. Vereist is dat er een stoornis is en dat de veiligheid van de maatschappij de oplegging eist.

Dat de verdachte een stoornis had ten tijde van het delict is wel vastgesteld. Hij werd ook al jarenlang behandeld in een tbs-instelling. De rechtbank stelt vast dat verdachte dit ernstige delict heeft gepleegd in een fase van zijn behandeling, waarin hij meer vrijheden kreeg om de overgang naar integratie in de maatschappij te kunnen maken. Een en ander met het oog op eventuele beëindiging van zijn tbs.

De rechtbank is van oordeel dat verdachte heeft laten zien dat hij (nog) niet met die vrijheden kan omgaan op een wijze die de veiligheid van de maatschappij niet bedreigt. Daarom oordeelt de rechtbank dat oplegging van tbs opnieuw vereist is. Daarnaast vindt de rechtbank dat de verdachte straf verdient. Vandaar dat de man een celstraf van 3 jaar en tbs met dwangverpleging krijgt opgelegd. Dit is gelijk aan de eis van de officier van justitie.