De man verklaart dat hij vorig jaar september bij een bospad in aanrijding kwam met Anne Faber. Hij dwong haar het pad in te lopen. Daar heeft hij haar verkracht. Vervolgens vervoerde hij haar geboeid achterop zijn scooter richting vliegbasis Soesterberg. Toen het slachtoffer begon te schreeuwen terwijl er een fietser langs reed, heeft hij haar keel doorgesneden en haar vervolgens begraven. Een dag later heeft hij haar lichaam vervoerd naar Zeewolde, sporen uitgewist en het lichaam opnieuw begraven. De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan zogenoemde ‘gekwalificeerde doodslag’, omdat hij Anne Faber heeft gedood om de andere feiten – verkrachting en vrijheidsberoving – te verhullen.
Tijdens zijn aanhouding is er gedreigd met geweld en geweld gebruikt en is hij niet op zijn zwijgrecht gewezen. De rechtbank stelt vast dat daarmee de rechten van verdachte zijn geschonden en dat dit een onherstelbaar vormverzuim is, maar verbindt hier geen gevolgen aan voor de strafmaat in deze zaak.

Net als de officier van justitie en de verdediging oordeelt de rechtbank dat er geen sprake is van voorbedachte raad. Er zijn weliswaar aanwijzingen, maar deze zijn onvoldoende om te spreken van een vooropgezet plan om Anne Faber om het leven te brengen. Wel stelt de rechtbank vast dat hij na de gestelde aanrijding doelbewust heeft gehandeld en niet impulsief vanuit woede en achterdocht. De man lijdt aan een persoonlijkheidsstoornis met borderline en antisociale kenmerken. Ook is hij afhankelijk van alcohol, drugs en Ritalin. De rechtbank concludeert dat hij (licht) verminderd toerekeningsvatbaar is. Dat is in deze zaak de enige omstandigheid die een matigend effect heeft op de strafmaat.

De indruk die de rechtbank van de verdachte heeft gekregen is dat hij een gewetenloze en niets ontziende man is die zijn eigen perverse wensen laat voorgaan boven het leven en welzijn van zijn medemensen. In het verleden is hij al eens veroordeeld tot een lange gevangenisstraf voor onder andere verkrachtingen. Hij heeft de feiten gepleegd nog voordat hij de hele straf had uitgezeten. Als vergelding, maar ook ter bescherming van de maatschappij is een zeer lange gevangenisstraf op zijn plaats. De rechtbank kiest niet voor een levenslange gevangenisstraf omdat dat op termijn zou kunnen betekenen dat de verdachte zonder adequate behandeling terugkeert in de maatschappij.

Meer informatie: De zaak Anne Faber