Op 28 september 2023 treft de politie een dode man aan in de badkamer van zijn woning in Utrecht. Hij blijkt door fors geweld om het leven te zijn gekomen. Ook worden er in de woning een riem en springtouw gevonden die gebruikt zijn om het slachtoffer vast te binden. De politie komt de verdachte snel op het spoor omdat hij op verschillende plaatsen in Frankrijk de gestolen pinpas van het slachtoffer gebruikt. Camerabeelden van die pinbetalingen leiden naar de man uit Polen, die niet veel later wordt aangehouden. 

De verdachte bekent dat hij in de avond/nacht van 23 op 24 september in de woning van het slachtoffer was en dat de man door zijn toedoen is overleden. Op de telefoon van de verdachte zijn foto’s van het zwaargewonde slachtoffer aangetroffen die hij ook naar een vriend heeft gestuurd. Hij verklaart dat het slachtoffer hem een kamer had aangeboden, maar dat hij in ruil daarvoor seks met hem wilde. Verdachte stelt dat hij zich tegen het opdringerige slachtoffer heeft verdedigd en hem daarbij per ongeluk doodde. Hij zou het slachtoffer naar eigen zeggen nog hebben willen redden door hem te reanimeren. Ook zou hij hem hebben versleept naar de badkamer om hem daar met water ‘wakker’ te maken. 

De rechtbank gelooft het alternatieve scenario van de verdachte niet. Hij is verschillende keren door de politie gehoord en heeft zijn verklaringen op wezenlijke punten aangepast op momenten dat hij met bevindingen uit het opsporingsonderzoek werd geconfronteerd. Bovendien is de verklaring van de verdachte, dat hij het slachtoffer nog wilde redden, niet goed te rijmen met het maken van foto’s van het slachtoffer. Die foto’s maakte hij tijdens en/of na de uitoefening van het geweld. Te zien is hoe de verdachte zijn hand enige tijd op de mond van het slachtoffer houdt. Bij die foto’s schrijft hij later naar een vriend dat hij zijn verstand had verloren. Voor wat betreft de verklaring van de verdachte dat hij handelde uit zelfverdediging, oordeelt de rechtbank dat dat beroep op noodweer hoe dan ook niet slaagt. Ervan uitgaande dat hij zich verdedigde omdat hij werd aangerand, zou hij de grenzen van de noodzakelijke verdediging hebben overschreden. Aldus de rechtbank in het vonnis. “Er waren voor de verdachte andere, minder gewelddadige mogelijkheden om een einde te maken aan de gestelde wederrechtelijke aanranding.”

De officier van justitie eiste een gevangenisstraf van 14 jaar, maar daar gaat de rechtbank niet in mee. Bij het opleggen van de straf houdt de rechtbank rekening met de straffen die in enigszins vergelijkbare zaken voor doodslag zijn opgelegd. Dan moet gedacht worden aan gevangenisstraffen van acht tot tien jaar. Omdat de verdachte vaker voor gewelds- en vermogensfeiten is veroordeeld vindt de rechtbank een gevangenisstraf van 10 jaar passend. Omdat de redelijke termijn, de periode waarbinnen een verdachte berecht moet worden, is overschreden, komt de rechtbank tot een gevangenisstraf van 9 jaar en 6 maanden.