Eén van de slachtoffers fietst op 13 mei 2018 door het centrum van Woerden. Op een gegeven moment wordt zij aangesproken door de bestuurder van een BMW. De man vraagt haar de weg naar de Jan Steenstraat. Terwijl de vrouw haar telefoon pakt om de route te zoeken, keert de man zijn auto zodat hij met de bestuurderskant naast haar komt te staan. Nadat het slachtoffer de route een paar keer heeft uitgelegd, grijpt de verdachte haar ineens bij haar kruis en rijdt hij weer weg.

De vrouw doet aangifte bij de politie, waarna op haar broek een bemonstering wordt afgenomen. Uit DNA-onderzoek blijkt vervolgens dat op de broek van het slachtoffer ook DNA van de verdachte zit. Die heeft hier nooit een verklaring voor gehad. De verdachte heeft bij de politie verklaard dat hij in de buurt van Woerden woont en dat hij daar regelmatig is omdat zijn ouders er wonen. Ook heeft hij verklaard dat hij een BMW heeft. Het kenteken komt voor een groot deel overeen met de tekens die het slachtoffer noemde in haar aangifte. De verdachte was niet aanwezig bij de behandeling van zijn zaak. Zijn advocaat voerde namens hem het woord.

De rechtbank komt tot de conclusie dat de verdachte nóg drie slachtoffers heeft aangerand. Bij deze slachtoffers is geen DNA van de verdachte aangetroffen, maar de rechtbank ziet in hun verklaringen grote overeenkomsten met de aanranding van het slachtoffer op 13 mei. Zo werden alle slachtoffers ’s nachts in het centrum van Woerden aangesproken. Ook waren ze allemaal rond de 20 jaar. Telkens kwam de dader aanrijden in een auto. Twee van de vier slachtoffers hebben verklaard dat het om een BMW ging. De bestuurder vroeg in drie van de vier gevallen de weg naar de Johan de Witlaan. Ook volgens deze slachtoffers zette hij zijn auto zo neer dat hij met de bestuurderskant dicht bij hen kwam te staan. Terwijl de vrouwen op hun telefoon keken, werden ze betast. Volgens de rechtbank is het hoogst onwaarschijnlijk dat iemand anders, met een zelfde soort auto, in hetzelfde gebied, de aanrandingen heeft gepleegd. De rechtbank veroordeelt de verdachte tot een celstraf van 4 maanden, waarvan 2 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 3 jaar. De officier van justitie achtte vijf van de zes ten laste gelegde aanrandingen bewezen en eiste daarom 6 maanden cel, waarvan 3 maanden voorwaardelijk. De rechtbank komt tot een lagere straf omdat de verdachte wegens gebrek aan voldoende wettig bewijs wordt vrijgesproken van het plegen van twee aanrandingen. Daarnaast is de redelijke termijn, de periode waarin een verdachte berecht moet worden, met 4 maanden overschreden.