De jongen en Savannah hadden op 1 juni 2017 afgesproken in Bunschoten. Ze vonden elkaar leuk, maar de relatie tussen hen, die zich vooral online afspeelde, kenmerkte zich ook door ruzies. In Bunschoten zijn ze naar een parkje in de buurt van industrieterrein De Kronkels gegaan. Tijdens dat afspraakje bleven beiden chatten met anderen op social media. Savannah heeft rond 14.50 uur haar laatste bericht verstuurd. Vijfentwintig minuten later is de verdachte alleen gezien terwijl hij uit het parkje wegfietste op de fiets van Savannah.

Op 4 juni 2017 werd het levenloze lichaam van Savannah in een sloot bij het parkje gevonden door een voorbijganger. Een exacte doodsoorzaak was niet meer vast te stellen. Op de kleding van de verdachte zijn biologische sporen aangetroffen die aantonen dat hij in de sloot is geweest. Het staat dus vast dat zowel de verdachte als Savannah in de sloot zijn geweest, maar dat de verdachte als enige deze sloot weer levend heeft verlaten. Savannah had beplanting van de sloot in haar handen vastgeklemd. Zowel bij haar als bij de verdachte is letsel aangetroffen dat in combinatie met de biologische sporen kan wijzen op een worsteling. De verdachte legt wisselende verklaringen af die soms ook overduidelijk onjuist blijken. Dit maakt, met het andere bewijsmateriaal zoals de gevonden spullen van Savannah bij hem thuis en zijn gedrag op sociale media, dat de rechtbank vaststelt dat hij Savannah van het leven heeft beroofd. De rechtbank spreekt hem vrij van moord, omdat er geen bewijs is voor voorbedachte rade. Dat hij boos op haar was en bepaalde uitingen op social media deed is geen bewijs voor een concreet vooropgezet plan om haar van het leven te beroven.

De verdachte heeft slechts summier willen verklaren over wat er op 1 juni vorig jaar gebeurd is. Over de cruciale 25 minuten heeft hij geen duidelijkheid gegeven. Dit betekent dat het voor iedereen onzeker blijft wat er precies die dag is gebeurd. Wat deze zaak nog schrijnender maakt is dat het lichaam langere tijd in het water heeft gelegen, waardoor waardig afscheid nemen niet meer mogelijk was.

De problematiek van de jongen is fors en zorgelijk. Hij zal een langdurige en intensieve behandeling moeten ondergaan. De rechtbank legt daarom de PIJ-maatregel op. Dit is een verplichte behandeling die maximaal 7 jaar duurt. Mocht die behandeling niet worden afgerond dan kan de maatregel omgezet worden naar volwassenen-tbs. Samen met de 2 jaar jeugddetentie is dit de maximale straf die de rechtbank verdachte kan opleggen.