Laden...

Op de rol: ‘Is het niet beter als mevrouw de zaal even verlaat?’

Dit is een afdruk van een pagina op Rechtspraak.nl. Kijk voor de meest actuele informatie op Rechtspraak.nl (http://www.rechtspraak.nl). Deze pagina is geprint op 01-01-1970.

Skip Navigation LinksRechtbank Midden-Nederland > Nieuws > Op de rol: ‘Is het niet beter als mevrouw de zaal even verlaat?’
Utrecht, 22 juli 2021

Roy (35) en Chantal* zijn rond de kerst in 2019 al bijna 2 weken uit elkaar, maar Roy heeft nog wel de sleutels van haar woning. Er hangt ook nog steeds een videocamera in huis waarmee Roy Chantals doen en laten kan volgen. Chantal heeft al wel een nieuwe vriend.

Roy stapt op 26 december in de auto en rijdt naar Chantals woning. Hij haalt daar zijn 2-jarige zoontje uit bed en rijdt met hem naar zijn eigen moeder. Want die afhaalafspraak hadden ze, zegt hij later tegen de politie. Die afspraak hadden ze helemaal niet, zegt Chantal, die de politie vertelt dat Roy bij zijn bezoek 2 tanden uit haar mond sloeg.

Omgangsregeling

Agenten treffen Roy op die tweede kerstdag bij zijn moeder. Roy verdwijnt 15 dagen in de cel, komt vervolgens onder toezicht van de reclassering en mag Chantal niet meer zien. Vandaag, anderhalf jaar later, zien ze elkaar weer, nu in de Utrechtse rechtszaal. Politierechter Falkmann wil weten wat er op die decemberdag is gebeurd. Roy: ‘We hadden een omgangsregeling voor de kerst. Ik zou ons zoontje op tweede kerstdag ophalen. Ik stond aan de deur en belde aan, maar niemand deed open.’ Achter in de zaal zit Chantal driftig nee te schudden en geluiden te maken. ‘Dat moet u niet doen. Ik heb uw verhaal in het dossier gelezen. Dat zal ik mijnheer ook voorhouden’, zegt politierechter Falkmann.

Achterdeur

‘Mevrouw heeft tegen de politie gezegd dat er niets was afgesproken over tweede kerstdag en dat u uw zoontje opeiste’, gaat de rechter verder. Roy: ‘Jawel hoor, dat hadden we mondeling afgesproken.’ Roy ging via de achterdeur naar binnen. ‘Als Chantal dat niet had gewild, dan had ze de sleutels wel teruggevraagd.’ Chantal roert zich weer. Roys advocate heeft er genoeg van. ‘Mevrouw blijft maar commentaar leveren. Als dit de hele zitting zo doorgaat, dan stoort mij dat enorm. Is het niet beter als mevrouw de zaal even verlaat?’ Zo ver gaat de politierechter niet. ‘Als u het lastig vindt om de zitting bij te wonen, dan mag u de zaal verlaten.’

Tanden

Roy komt dus via de achterdeur binnen en klopt op de slaapkamerdeur van zijn ex. ‘Toen werd ze pas wakker. Ik ben naar de slaapkamer van mijn zoontje gelopen, ben met hem naar beneden gegaan en naar de auto gelopen.’ De rechter: ‘Uw ex-vriendin heeft verklaard dat u haar ook in het gezicht stompte. U zou daarbij 2 tanden van haar hebben gebroken. Haar ex-vriend heeft tegen de rechter-commissaris gezegd dat hij zag dat u haar sloeg. Heb u haar geslagen?’ Roy: ‘Nee mevrouw. Ik had mijn zoontje in mijn armen. De politie heeft ook niets geconstateerd. Er was geen bloed en er was geen zwelling; er was niets te zien.’

Camerasysteem

Roy zegt dat de afspraak was gemaakt dat hij zijn zoontje zou ophalen, maar was dat écht de reden van zijn bezoek?, vraagt officier van justitie Beneken zich af. ‘Ik begrijp uit het dossier dat er een camerasysteem in het huis van uw ex-vriendin hing en dat u had meegekeken, klopt dat?’ Roy: ‘Op eerste kerstdag hoorde ik gekrijs van mijn zoontje; ik heb niets gezien.’ De officier: ‘Zoals ik het dossier lees, was dát de aanleiding om de volgende ochtend naar uw ex-vriendin te gaan.’ Roy: ‘Er was een omgangsregeling, en ik wilde vragen wat er die avond was gebeurd.’ De officier: ‘Voor alle zekerheid: u had niet het gezag over uw zoontje?’ Roy: ‘Nee, maar ik heb hem wel erkend.’

Spijt

Er is inmiddels een omgangsregeling, maar het contact tussen Chantal en Roy is nog steeds slecht. ‘Ik doe er alles aan om het goed te krijgen.’ ‘Hoe kijkt u terug op die 26e december’, vraagt de rechter. ‘Ik heb er spijt van dat het zo is gegaan. Ik ben zwaar gestraft. Ik heb mijn zoontje 9 maanden niet mogen zien; een zwaardere straf is er niet.’ Een terechte straf, vindt Chantal, die een slachtofferverklaring laat voorlezen. ‘Wat jij hebt aangericht is niet in woorden uit te drukken. Jouw gewelddadige en kwetsende gedrag mondde altijd uit in woede, agressie, vernieling en mishandeling. Te lang heb ik dit geaccepteerd. Je bent de grootste fout in mijn leven geweest. Ik hoop dat je voor altijd wordt achtervolgd door de schade die je hebt aangericht. Ik wens je toe wat jij mij en mijn gezin hebt toegewenst.’

IJsberg

‘Ik had al de indruk dat ik hier naar het topje van de ijsberg zat te kijken. Die indruk is door de verklaring van het slachtoffer versterkt. Het is toch wonderlijk dat je camera’s hebt hangen in de woning van je ex-vriendin?’, zegt officier van justitie Beneken. Dat Roy zijn zoontje heeft ontvoerd, staat voor hem vast. Dat heeft Roy bekend, een buurman heeft het gezien en de politie ook. Met de vermeende zware mishandeling ligt het anders, vindt de officier. ‘Ik zie verschillen tussen de verklaringen die mijnheer, mevrouw en haar toenmalige nieuwe vriend hebben afgelegd. Ik geloof wel dat er een schermutseling is geweest, maar ik vind die gebroken tanden lastig. Daarvoor zou mijnheer moeten worden vrijgesproken.’ De confrontatie tussen Roy en Chantal was al weer anderhalf jaar geleden, Roy heeft daarvoor 15 dagen vastgezeten en daarna heeft hij Chantal niet lastiggevallen. ‘Dat tel ik mee’, zegt officier Beneken, die een taakstraf van 80 uur eist, met aftrek van 30 uur voor de dagen die Roy heeft vastgezeten. En Roy moet Chantal een schadevergoeding 1.000 euro betalen.

Rillingen

‘Ik ga een hoop zeggen over de verklaringen die mevrouw heeft afgelegd, dus ik zou haar de kans willen geven om de zaal te verlaten’, begint raadsvrouw Schaddelee Roys verdediging. Chantal blijft zitten. ‘Ik heb de geluidsopnames gehoord van het huilende jongetje, en die bezorgden mij koude rillingen. Zijn moeder wordt niet wakker van het gehuil, er wordt niet gereageerd. Ik zou hierbij willen opmerken dat de andere kinderen van mevrouw onder toezicht staan. De zorgen van cliënt komen ergens vandaan. Hij belt aan, niemand doet open. Uiteindelijk gaat mijn cliënt via de achterdeur naar binnen. Het alarm gaat af, maar nog steeds wordt niemand wakker. Dat is toch zorgwekkend? Wat betekent dat voor de zorg van het kind?’ Roy kon zijn zoontje niet hulpeloos achterlaten en nam hem mee aldus zijn advocate. ‘Moet je dat zo doen, nee, maar dat is achteraf.’

Leugenachtig

Over de mishandeling kan de raadsvrouw kort zijn. ‘Mevrouw is in haar verklaringen volstrekt ongeloofwaardig en aantoonbaar leugenachtig. Er waren geen verwondingen te zien. De politie vindt mevrouws beschuldigingen ook ongeloofwaardig. Zij beschrijven geen verwondingen, geen letsel, geen zwelling, geen bloed. Dat zou je toch verwachten als je tanden uit je mond zijn geslagen?’ Roy heeft haar tanden niet uit haar mond geslagen, ze miste die tanden volgens de raadsvrouw al langer. ‘Haar eigen vriend heeft dat ook verklaard.’ Vrijspraak voor de mishandeling dus. En voor de ontvoering is Roy al genoeg gestraft.

Twijfel

Chantal en haar vriend hebben verklaard dat Roy haar sloeg. ‘Dat is op zich voldoende bewijs om te komen tot een bewezenverklaring, maar is het ook overtuigend?’, vraagt de politierechter zich af. Ze vindt van niet. ‘Een politieagent schrijft dat hij geen letsel heeft gezien. Hij ziet wel een gat in het gebit, maar er ontbraken al tanden. Mevrouw had pijn aan haar kaak, maar er zijn nooit röntgenfoto’s van de kaak gemaakt. Ik twijfel daarom of er geweld is toegepast.’ De politierechter spreekt Roy vrij van mishandeling. Dat wil niet zeggen dat hij vrijuit gaat, want hij heeft zijn zoontje wél ontvoerd. Daarvoor verdient Roy de straf die de officier eist: 80 uur taakstraf, minus 30 uur voor de 15 dagen die hij in voorarrest heeft gezeten. En Roy moet Chantal 750 euro betalen.

* Dit zijn niet hun echte namen.

Lees hier meer 'Op de Rol'-verhalen.

Uitspraken