Op zitting gaf de man aan dat hij en zijn ex-vrouw, de moeder van hun kinderen, van mening waren dat in een goede opvoeding een corrigerende tik prima was. Volgens hem gaven zij hun vijf kinderen dan ook corrigerende tikken, maar stopte dit in 2013/2014. Naar eigen zeggen kwam toen het besef dat het niet meer van deze tijd was. Ook in verklaringen van de kinderen komt naar voren dat hun vader hen wel eens een corrigerende tik gaf. Daarnaast heeft de man ook zelf bij de politie verklaard dat hij in maart 2018 twee zoons een klap voor hun hoofd heeft gegeven. Gelet op dit alles is de rechtbank van oordeel dat bewezen is dat de man zijn kinderen heeft mishandeld.

Volgens het Openbaar Ministerie pleegde de man in de periode van 2010 tot 2018 meerdere keren ontucht met zijn dochter. Zij heeft hiervan aangifte gedaan bij de politie, maar haar vader heeft altijd ontkend. Een verdachte kan niet veroordeeld worden op basis van enkel de verklaring van het vermeende slachtoffer, in dit geval zijn dochter. Er moet nog ander bewijs zijn dat de verklaring van de dochter ondersteunt. De rechtbank oordeelt dat dat steunbewijs hier ontbreekt. De ex-vrouw én de zus van de man verklaren over de vermeende ontucht, maar deze verklaringen gaan vooral over wat zij van de dochter hebben gehoord. Daarbij komt dat de moeder en vader van het meisje lijnrecht tegenover elkaar staan. Dat maakt dat voorzichtig moet worden omgegaan met beschuldigende verklaringen. Volgens de rechtbank is door gebrek aan bewijs niet vast komen te staan dat verdachte de ontucht pleegde. Wegens gebrek aan bewijs wordt de man ook vrijgesproken van de mishandeling van zijn ex-vrouw én het opzettelijk benadelen van de gezondheid van zijn kinderen. Het is onduidelijk hoe vaak de man zijn kinderen een corrigerende tik gaf én of zij hierbij fysiek letsel opliepen. Gelet hierop acht de rechtbank de omvang, aard en duur van de mishandeling niet zodanig dat gezegd kan worden dat de kinderen in hun (psychische) gezondheid zijn benadeeld.   

De officier van justitie eiste een gevangenisstraf van 2 jaar, maar gelet op de vrijspraken voor de hiervoor genoemde feiten gaat de rechtbank daar niet in mee. Bij het opleggen van de straf kijkt de rechtbank naar wat in soortgelijke zaken, waarin sprake was van huiselijk geweld, is opgelegd. In deze zaak vindt de rechtbank een taakstraf van 70 uur passend. Maar omdat de man al 35 dagen in voorarrest heeft gezeten, hoeft hij die taakstraf niet uit te voeren.