Maar in het voorjaar van 2024 ziet een jonge medewerkster in het toilet een telefoon terwijl ze haar werkshirt uitdoet. Ze pakt het toestel, ziet dat er een video wordt gemaakt en geeft het aan Tim. De moeder van de medewerkster vraagt nog dezelfde dag of ze de telefoon kan zien. Tim geeft haar een andere telefoon. Het is uitstel van executie. De politie wordt erbij gehaald en al snel blijkt dat de geliefde Tim veel meer jonge supermarktmedewerksters stiekem heeft gefilmd. Van augustus 2022 tot mei 2024 meer dan tien, vertelt hij de reclassering later.

De politie praat met vijf meisjes die zichzelf op de filmpjes herkennen. Allemaal terwijl ze shirts uitprobeerden. In november 2023 filmt hij een jong meisje dat nieuw is bij de supermarkt. ‘Dus toch’, zegt een ander meisje tegen de politie, dat meteen begint te huilen. ‘Ik had er al van gehoord. Ik weet precies waar het was en hoe het ging. Hij vroeg me nadrukkelijk om beneden in de toiletruimte een nieuw shirt te passen. Normaal ga ik altijd naar boven.’ Ze had gezien dat vlak voor haar een andere medewerkster een shirt had gepast. Net als zij door Tim gefilmd. ‘Ik lees in het dossier dat het echt een plan van u was. De telefoon stond in de wc en daar moesten de meisjes hun shirt passen’, zegt de Alkmaarse politierechter Neervoort. ‘Dat klopt’, antwoordt Tim. ‘Waarom deed u dat?’ ‘Wist ik het maar’, zegt Tim. ‘Ik ben er gewoon niet achter. Daarom zit ik ook bij een psycholoog van de ggz. Ik weet niet waar het vandaan komt.’

Tim maakt er een gewoonte van om meisjes in het geniep te filmen. Als hij in de zomer van 2023 met een vriendengroep naar een vakantiehuis in Biddinghuizen gaat, stopt hij zijn telefoon in zijn toilettas en filmt hij heimelijk de vriendin van een vriend. ‘Ik douchte als eerste en ik wist dat zij altijd direct na mij kwam’, vertelde hij de politie, die bij het onderzoek naar de supermarktfilmpjes op zijn fratsen in het vakantiehuis stuitte. Het leverde een filmpje van 27 minuten op, waarop ook de vriend van het meisje zich onder de douche meldt. Tegen het einde van de opname komt Tim in beeld die de telefoon pakt. Op deze telefoon staan nog veel meer beelden van ontklede meisjes, zo’n zevenhonderd, die van alles met elkaar of met heren doen. Jonge vrouwen, vermoedelijk minderjarig, concludeert de politie.

‘U hebt zoveel filmpjes gemaakt en u had zoveel foto’s op uw telefoon. Was u geobsedeerd?’, vraagt de politierechter. ‘Ik denk dat iedereen wel op pornosites kijkt. En ik ben niet naar minderjarige meisjes op zoek gegaan. Ik haalde ze van Reddit en stuurde ze door naar Telegram’, antwoordt Tim. ‘Hebt u ook filmpjes van de meisjes van de supermarkt gedeeld?’, vraagt de rechter. Tim: ‘Dat heb ik niet gedaan.’ De rechter: ‘Wat hebt u dan wel gedaan?’ Tim: ‘Ik heb ernaar gekeken en ook op mijn computer gezet. Na een tijdje heb ik die video’s verwijderd.’ ‘Werd u opgewonden van die filmpjes? Misschien maakte u de filmpjes wel daarom’, vraagt de rechter. Tim: ‘Nee, de filmpjes wonden me niet op.’ De rechter: ‘De politie vroeg: “Krijg je er een stijve piemel van?” Waarop u zei dat u er wel wat opgewonden van werd. U vond het naaktfilmpje in het vakantiehuis interessanter dan porno, zei u ook tegen de politie.’ Tim: ‘Ik vond het spannend, maar dat was niet seksueel.’ De rechter: ‘Hebt u zich afgetrokken bij die filmpjes?’ Tim: ‘Bij porno trok ik me natuurlijk wel af, maar nooit bij de filmpjes die ik zelf had gemaakt. Daar ben ik open en eerlijk over.’

Open en eerlijk? Officier van justitie Booij gelooft er niets van. ‘U gaf de verkeerde telefoon, maar tegen de politie zegt dat u dat het de goede telefoon was. Een keiharde leugen. U zegt tegen de eigenaar van de supermarkt dat u geen video’s maakte. Weer een leugen. Na een verhoor bij de politie vertelde u een meisje dat u haar niet had gefilmd. Weer een leugen, u had haar wel gefilmd. En ga je mij vandaag vertellen dat je die filmpjes niet hebt geruild?’ Tim: ‘De beelden die ik zelf heb gemaakt heb ik nooit aan mensen laten zien.’ De officier volhardt: ‘Nú is het moment om schoon schip te maken. Heb je de filmpjes van die meiden gedeeld?’ Tim: ‘Nee.’

Tim heeft geen vrienden meer, hij komt de deur niet uit, heeft geen werk en ook geen vriendin meer. Tim: ‘Ik heb geen sociale contacten meer. Ik woon bij mijn moeder. Mijn vrienden zijn kwaad op me, en dat kan ik wel begrijpen. Ik kan alleen maar zeggen dat het me spijt, maar ik weet ook dat het te weinig is. Ik ben erg fout geweest, maar nu wordt gezegd dat ik contact zoek met kleine kinderen. Ik kan niet met mijn halfzusje van 5 naar de speeltuin, want dan word ik raar aangekeken. Ik ben bang dat er straks wat met me gaat gebeuren. Ik heb de dag met de nacht verruild om zo min mogelijk van het leven mee te maken.’

De reclassering denkt dat de kans op herhaling klein is. Tim heeft geen afwijkende seksuele voorkeuren en is niet verslaafd aan drugs. Als er een straf moet komen, dan zou die deels voorwaardelijk moeten zijn, met als bijzondere voorwaarden een meldplicht bij de reclassering en een ambulante behandeling, mogelijk met een korte klinische opname. ‘Zou u ook meewerken aan onderzoek naar de filmpjes en foto’s, bijvoorbeeld of ze in een cloud staan?’, vraagt de officier van justitie. Daar wil Tim best aan meewerken, ‘want ik gebruik toch geen cloud.’ Hij wil aan alles meewerken. De officier kan zich vinden in het advies van de reclassering en vindt dat Tim naast een voorwaardelijke gevangenisstraf van een jaar, tachtig uur zou moeten werken. Tim zou de drie meiden die daarom vragen ook elk een schadevergoeding van 600 euro moeten betalen.

Tim weet niet wat hem bezielde, maar hij geeft toe dat hij de meiden in de supermarkt en het meisje in het vakantiepark heimelijk heeft gefilmd. ‘Maar ik vind niet dat mijn cliënt in het vakantiehuis beelden van seksuele aard heeft gemaakt’, vervolgt raadsman Jorna. ‘Daar is meer voor nodig dan een naaktfoto of een filmpje. De aandacht moet op de geslachtsdelen zijn gevestigd. Dat blijkt niet uit het dossier.’ Niettemin vindt de raadsman de eis van de officier van justitie redelijk. Net als de schadevergoeding. En daar sluit politierechter Neervoort zich bij aan. 

Ze is het wel oneens met de raadsman die de beelden van de douche niet seksueel getint vindt. ‘Beelden van seksuele aard hoeven geen beelden van geslachtsdelen te zijn. Ook beelden met een intiem karakter – ontbloot lichaam, borsten, billen geslachtsdelen – kunnen dat zijn. En dat is hier zo.’ De politierechter geeft Tim de straf waar de officier om heeft gevraagd en die de raadsman redelijk vindt: een taakstraf van tachtig uur, een voorwaardelijke gevangenisstraf van een maand met de bijzondere voorwaarden die de reclassering adviseert. Als de reclassering vindt dat Tim de komende drie jaar moet worden opgenomen voor een korte klinische crisisopname, dan zal de officier van justitie dat opnieuw aan de rechter moeten vragen. En Tim moet drie meiden elk 600 euro betalen.