De man heeft in een periode van zeven maanden meerdere malen zijn ontblote geslachtsdeel aan jonge meisjes getoond, waarbij hij aan zijn geslachtsdeel zat te wrijven of te trekken. Eenmaal heeft hij zijn geslachtsdeel ook aan een jongetje getoond. De man reed in zijn bestelauto en hij stopte bij fietspaden waar jonge meisjes langs fietsten wanneer ze uit school kwamen of hij stopte zijn auto bij jonge meisjes die op straat stonden. Door de jonge meisjes te vragen naar voor hen bekende omstandigheden, zoals de aanwezigheid van een supermarkt, heeft hij misbruik gemaakt van de onschuld van de jonge meisjes, die immers bij zo’n vraag niet kunnen vermoeden dat iemand iets kwaads in de zin heeft. Op het moment dat hij de meisjes aansprak had de man zijn onderlichaam al ontbloot. Hij was heel gericht op zoek naar jonge meisjes om hen zijn ontblote onderlichaam te tonen.

De laatste keer heeft hij ontuchtige handelingen gepleegd met een negenjarig meisje. Hij had zijn bestelauto weer bij een fietspad geparkeerd en dwong een meisje van haar fiets te stappen. Hij pakte haar hand en zij moest met haar hand over zijn ontblote geslachtsdeel bewegen. De rechtbank heeft hieruit geconcludeerd dat er een opbouw zit in de handelingen van de man. Hij wil verder gaan en de jonge kinderen bij zijn seksuele handelingen betrekken.

De rechtbank oordeelde dat juist van deze volwassen man, die is opgeleid als docent, mag worden verwacht dat hij in zijn contacten met kinderen een grote mate van zorgvuldigheid in acht neemt, waarbij hij zich bewust is van de gevolgen van seksueel grensoverschrijdend gedrag in de richting van deze kinderen. De rechtbank heeft meegewogen dat de man geen enkele verantwoordelijkheid voor zijn gedrag heeft genomen. De rechtbank is tot het bewijs gekomen door een zogenaamde schakelbewijs constructie. De rechtbank vond twee feiten bewezen en was van oordeel dat de andere feiten, gelet op de handelswijze van de dader en het signalement van de dader in combinatie met het voertuig zo zeer overeenkomen dat de man ook deze feiten heeft gepleegd.

De ontkennende houding in samenhang genomen met de omstandigheid dat er een opbouw is in zijn gedrag van hands-off naar hands-on contact richting erg jonge kinderen acht de rechtbank zeer zorgelijk. De rechtbank oordeelde dat het van groot belang is voor de maatschappij dat de man niet recidiveert. Aan een behandeling kan echter geen inhoud worden gegeven wanneer de man blijft ontkennen. Het heeft daardoor geen meerwaarde om de man te verplichten een behandeling te volgen en overige bijzondere voorwaarden zijn niet nodig om het recidivegevaar te beperken.

De rechtbank heeft de man daarom een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 18 maanden met aftrek van voorarrest opgelegd en de schorsing van zijn voorlopige hechtenis opgeheven. De rechtbank heeft de man meegegeven dat hij tijdens zijn gevangenisstraf moet overwegen of hij bij zijn ontkennende houding blijft of dat hij zich open gaat stellen voor een behandeling.