Volgens de rechtbank waren de  handelingen dermate doelgericht en adequaat dat er vanuit moet worden gegaan dat de man daarbij tenminste enig besef had van datgene waarmee hij bezig was en de gevolgen daarvan. Dat hij zich niet meer alle handelingen kan herinneren, maakt dit niet anders. De rechtbank is daarbij van oordeel, dat verdachte tijd heeft gehad zich te beraden op het te nemen of genomen besluit en dat hij niet heeft gehandeld in een ogenblikkelijke gemoedsopwelling. Daarmee is sprake van voorbedachte rade. De rechtbank acht dan ook moord (twee keer) en poging tot moord (twee keer) bewezen.

De rechtbank is van oordeel dat bij de man geen sprake is geweest van een ziekelijke stoornis of gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens ten tijde van het ten laste gelegde. De rechtbank stelt vast dat de verdachte ten tijde van het ten laste gelegde niet ontoerekeningsvatbaar was. Het aan hem ten laste gelegde kan hem daarom volledig worden toegerekend. Ook gaat de rechtbank ervan uit dat de afbouw van Paroxetine geen doorslaggevende invloed op het gedrag van verdachte heeft gehad.

De door het openbaar ministerie geëiste levenslange gevangenisstraf biedt geen enkel perspectief ooit nog terug te keren naar de samenleving. De rechtbank is om die reden op humanitaire gronden terughoudend bij het opleggen van een levenslange gevangenisstraf. De rechtbank vindt daarom, hoewel er sprake is van zeer ernstige delicten, een levenslange gevangenisstraf voor deze verdachte een te zware straf. De ernst van de feiten rechtvaardigt wel dat een zeer langdurige gevangenisstraf wordt opgelegd. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat verdachte niet eerder ter zake levens- en geweldsdelicten is veroordeeld.

Tot slot wordt de vordering van € 6.069,11 van de benadeelde partij toegewezen.