De vier verdachten en de officier van justitie hebben kort voor de inhoudelijke behandeling van de zaak een afdoeningsvoorstel gepresenteerd, waarin zij overeenstemming hebben bereikt over het erkennen van de feiten, de eis, de vorderingen benadeelde partij en de ontnemingsvorderingen. In dit voorstel is opgenomen dat - eventueel na aftrek van het voorarrest van 100 dagen - geen onvoorwaardelijke gevangenisstraf meer zou moeten worden opgelegd, maar alleen voorwaardelijke gevangenisstraffen en/of (voorwaardelijke) taakstraffen. Daarnaast heeft een van de verdachten regelingen getroffen met alle benadeelde partijen en deze bedragen aan hen voldaan.

De rechtbank is niet meegegaan in dit voorstel. Hoewel het de verdediging en de officier van justitie vrij staat een afdoeningsvoorstel in te brengen, biedt de wet in de ogen van de rechtbank thans geen grondslag voor het één op één overnemen van de inhoud van een dergelijk voorstel in het vonnis, zonder een daaraan voorafgaande actieve en inhoudelijke beoordeling ten aanzien van bijvoorbeeld de schuldvraag en de strafoplegging. 

De rechtbank komt deels tot een andere bewezenverklaring dan geëist. Daarnaast vindt de rechtbank dat de eis absoluut geen recht doet aan de ernst van de bewezen verklaarde feiten. De rechtbank heeft ten aanzien van alle verdachten een (aanzienlijk) hogere straf opgelegd dan geëist: onvoorwaardelijke gevangenisstraffen van 3 jaren en 12 maanden, een (deels) voorwaardelijke gevangenisstraf van 280 dagen met daarbij een taakstraf van 150 uren en een voorwaardelijke taakstraf van 80 uren.