Verdachte heeft een beroep gedaan op noodweer, dan wel noodweerexces. Volgens hem liet het slachtoffer kort nadat zij camping De Horrebieter waren opgereden, een vuurwapen zien. Verdachte moest van het slachtoffer de auto waarin zij beiden zaten en waar verdachte de bestuurder van was, tot stilstand brengen. Het slachtoffer is vervolgens uitgestapt en kort daarna weer ingestapt. Toen legde het slachtoffer het wapen op diens been met de loop gericht op verdachte. Vervolgens ontstond een worsteling om het wapen waarbij verdachte het wapen afhandig heeft weten te maken en in de worsteling op het slachtoffer heeft geschoten, in een rijdende afgesloten auto.

De rechtbank verwerpt het beroep op noodweer. Ook indien wordt uitgegaan van de lezing van verdachte met betrekking tot de gebeurtenissen, had verdachte zich aan de situatie kunnen onttrekken. Toen slachtoffer het wapen aan verdachte toonde, was weliswaar sprake van onmiddellijk dreigend gevaar voor een wederrechtelijke aanranding, maar op het moment dat het slachtoffer met het wapen uit de auto stapte, had verdachte zich als bestuurder van een rijklare auto aan dat gevaar kunnen en moeten onttrekken. 

Anders dan de officier van justitie, acht de rechtbank verdachte volledig toerekeningsvatbaar nu uit de over hem opgemaakte PJ-rapportages volgt dat de bij hem geconstateerde psychische stoornis hem niet heeft belemmerd in zijn gedragskeuzes ten tijde van het bewezenverklaarde feit. Gelet op de brute, gewelddadige wijze waarop verdachte in dit concrete geval het slachtoffer om het leven heeft gebracht, het feit dat verdachte eerder is veroordeeld wegens doodslag en de omstandigheid dat de rechtbank de feiten volledig aan verdachte toerekent, acht de rechtbank slechts de maximale gevangenisstraf van 15 jaren passend en geboden.

De rechtbank ziet, anders dan de officier van justitie, geen aanleiding voor het opleggen van TBS met verpleging van overheidswege. De deskundigen concluderen dat eerdere langdurige klinische behandelingen en resocialisatietrajecten niet tot gedragsverandering hebben geleid en van een nieuwe (langdurige) klinische behandeling zal naar verwachting dan ook geen recidivebeperkend effect uitgaan. Voor zover verdachte tot gedragsaanpassing kan worden bewogen, kan dat ook worden nagestreefd in het kader van de detentiefasering en de voorwaardelijke invrijheidstelling.