De verdachte trok in de nacht van 28 mei 2017 in Helmond een vrouw van haar fiets af, sloeg haar meerdere keren en stak haar met een mes onder meer in haar gezicht, nek, hals en borst. Ook dreigde hij dat zij met hem mee moest gaan, anders “zou ze eraan gaan”. Het slachtoffer heeft zich uiteindelijk los weten te maken en is gevlucht. De verdachte ging er daarna vandoor. Precies een maand later meldde hij zich bij de politie en legde een bekennende verklaring af.

De verdachte heeft onder invloed van een cocktail van medicijnen en verdovende middelen, zonder duidelijke reden of aanleiding, midden in de nacht een nietsvermoedend slachtoffer van haar fiets getrokken en aangevallen met een mes. De verdachte heeft het slachtoffer daarbij ernstig verwond. De rechtbank rekent het hem zwaar aan dat hij door zijn gewelddadige handelen grote inbreuk heeft gemaakt op de lichamelijke en geestelijke integriteit van het slachtoffer. De vrouw stond die nacht doodsangsten uit. Nog altijd voelt zij zich buitenshuis onveilig en herinneren de littekens haar blijvend aan de bewuste nacht. De rechtbank houdt er rekening mee dat de verdachte verminderd toerekeningsvatbaar is. Volgens een psychiater en een psycholoog is er bij hem sprake van een ziekelijke stoornis en een gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens. Ook heeft de rechtbank acht geslagen op de leeftijd van de verdachte, het feit dat hij een blanco strafblad heeft en dat hij op oprechte wijze berouw heeft getoond.

Door de gedragsdeskundigen en de reclassering is in eerste instantie geadviseerd het jeugdstrafrecht toe te passen. Tijdens de zitting hebben de deskundigen kanttekeningen geplaatst bij hun advies op dit punt. De rechtbank past uiteindelijk het volwassenenstrafrecht toe. De rechtbank heeft daarbij onder meer gelet op het feit dat de verwachte behandelduur in een klinische setting minimaal 2 jaar zal bedragen en dat de verdachte aansluitend nog een ambulant behandeltraject van enige duur moet volgen. Dit kan bij toepassing van het jeugdstrafrecht niet worden gerealiseerd, nu in dat geval slechts een proeftijd met een maximale duur van 2 jaar kan worden opgelegd.

De rechtbank overweegt dat het in deze zaak uiteindelijk vooral neer komt op het zoeken naar een passende verhouding tussen enerzijds het recht op vergelding voor het slachtoffer, waar de rechtbank bepaald niet blind voor is, en anderzijds het voorkomen van herhaling, waarmee de veiligheid van de samenleving wordt gediend. De conclusie is dat alleen een gevangenisstraf van enige duur gecombineerd met een straf of maatregel die een langdurige behandeling faciliteert aan de orde kan zijn. De rechtbank wil voorkomen dat de verdachte onbehandeld terugkeert in de samenleving. Een klinische behandeling als bijzondere voorwaarde bij een voorwaardelijke straf, zoals de officier van justitie eiste, biedt daarvoor volgens de rechtbank onvoldoende garanties. Als de verdachte zijn voorwaarden zou overtreden, kan de voorwaardelijke celstraf ten uitvoer worden gelegd, maar blijft een verdere klinische behandeling achterwege. Volgens de rechtbank is daarom tbs met voorwaarden aangewezen om de kans op herhaling in verantwoorde mate in te kunnen dammen. Op deze manier is het namelijk mogelijk dat de tbs met voorwaarden wordt omgezet naar tbs met dwangverpleging. Bij tbs met dwangverpleging moet de verdachte in een gedwongen kader verder werken aan een terugkeer in de samenleving.
Verder ziet de rechtbank in de ernst van het feit en uit het oogpunt van vergelding aanleiding om naast tbs een celstraf voor 2 jaar op te leggen.

De rechtbank veroordeelt de verdachte ook tot het betalen van een schadevergoeding van 15.534,82 euro aan het slachtoffer.

De link naar de uitspraak wordt zo spoedig mogelijk actief.