De verdachte schudde haar baby meerdere malen heel hard en krachtig heen en weer. Dat deed ze in een periode van enkele maanden op verschillende dagen. Ze gaf dit zelf toe. Haar verklaring wordt ondersteund door de geconstateerde botbreuken bij de enkels en polsen en de ribbreuken van de baby. Ook gooide ze het kindje van grote hoogte en met kracht in de box, waarbij het baby'tje met haar hoofd op de harde bodem terecht kwam en een gecompliceerde schedelfractuur opliep. 

Daarnaast liep de baby nog ander letsel op dat niet kan worden verklaard door het gooien in de box of het harde schudden. Gelet op het medische onderzoek moet dit het gevolg zijn van geweld door de moeder. De rechtbank veroordeelt haar daarom ook voor een poging tot zware mishandeling.

Volgens een psycholoog en een psychiater is de vrouw zwakbegaafd en is er sprake van ernstige persoonlijkheidsproblematiek. De rechtbank beschouwt haar daarom als verminderd toerekeningsvatbaar.

De vrouw was vanwege haar psychische stoornissen niet in staat om voor een baby te zorgen, werd schromelijk overvraagd in haar rol als moeder en reageerde haar boosheid en frustraties af op het kind.  Vanwege haar borstvoeding was de vrouw gestopt met haar medicatie. Hierdoor kreeg zij stemmingswisselingen en vermoeidheidsklachten. Om die klachten te bestrijden, dronk zij iedere dag een aantal blikjes energiedrank, maar door de cafeïne werd zij juist achterdochtig.

De woning van de vrouw in Budel-Schoot was nauwelijks ingericht en gestoffeerd. Zij schaamde zich daarvoor, kwam nauwelijks buiten en sloot de gordijnen. Al het contact met haar familie en die van haar partner had de verdachte verbroken. Ook hadden de partner en de verdachte geen vrienden of kennissen die hen konden helpen. Zij kwam dus in een sociaal isolement terecht.

In de relatie met haar partner waren er veel spanningen en frustraties. De verdachte kon niet sporten en studeren vanwege de zorg voor haar baby. Vervolgens raakte zij voor een tweede keer ongepland zwanger. De verdachte gaf haar eerste kindje de schuld van al deze tegenslag. Ze reageerde haar onvermogen, frustraties en spanningen op gewelddadige wijze op haar af. 

Als baby van slechts een paar maanden oud was het kindje weerloos en volledig afhankelijk van haar ouders. Op de meest ernstige en grove wijze schond de verdachte haar ouderlijke plicht en liet na om aan haar dochter de zorg en bescherming te bieden die een baby nodig heeft. In plaats daarvan bracht zij haar dochtertje opzettelijk geestelijke en lichamelijke schade toe. Op dit moment is al duidelijk dat het meisje getraumatiseerd is en een behandeltraject in zal moeten. 

De verdachte was zich bewust van wat zij deed en wist ook tot welke gevolgen dit kon leiden. Toch greep zij niet in. Niet na de eerste, tweede of zelfs niet na de tiende keer. Zij zweeg tegen de hulpverlening. Dat deed ze naar eigen zeggen uit angst dat de baby bij haar zou worden weggehaald. De vrouw had zich echter moeten beseffen dat zij de zorg voor haar kindje niet aan kon en dat de situatie door haar tweede zwangerschap alleen maar zou verergeren. De rechtbank rekent het haar zwaar aan dat zij geen hulp zocht. 

De rechtbank legt tbs met voorwaarden op. De benodigde intensieve klinische behandeling duurt waarschijnlijk meerdere jaren en wordt een zwaar, intensief en veeleisend traject voor de vrouw. Daarna volgt een ambulant traject met begeleiding door de reclassering en andere instanties. Als zij zich niet aan de gestelde voorwaarden houdt, wordt de tbs omgezet in dwangverpleging.