De plasticfabrikant kwam er zelf achter dat er PFBS in het afvalwater zit dat via een leiding op de Westerschelde wordt geloosd. De minister van Infrastructuur en Waterstaat verzocht de provincie Noord-Brabant om en norm te stellen voor de PFBS-lozing. De provincie legde vervolgens een tijdelijke lozingsnorm op voor het lozen van PFBS voor 2025 en 2026.

Sabic stapte daarop naar de rechter. Zij stelt dat de norm dusdanig laag is, dat de fabrikant op deze manier haar deuren niet open kan houden. De minister, twee milieuverenigingen en de gemeentes Reimerswaal en Hulst hebben ook deelgenomen aan de procedure. Zij vrezen kort gezegd voor de volksgezondheid en willen dat de lozingsnorm blijft gehandhaafd.

De rechtbank ziet de kennis over lozing van PFBS als een ontwikkeling van de kwaliteit van het milieu. Dit betekent dat de provincie verplicht is om voor deze ontwikkeling de omgevingsvergunning van de fabrikant te wijzigen. Deze wijziging kon worden gebaseerd op de toetsingsnorm voor PFBS van 10 ng/l in zout water. Ook mocht de provincie de emissiegrenswaarde bepalen op een jaarvracht zonder rekening te houden met de lozing van de rioolwaterzuiveringsinstallatie in Bath. Daarom verklaart de rechtbank het beroep van Sabic ongegrond.

De rechtbank beseft dat de toegestane jaarvracht van 2,75 kilogram, met name in 2026, een zware maar niet onmogelijke opgave is voor de plasticfabrikant. Sabic heeft veel gedaan in de afgelopen periode om de lozing van PFBS te beperken en is hierin al grotendeels geslaagd.