De verdachte kwam er op 3 mei jl. achter dat zijn ex-vriendin een nieuwe vriend had. In de dagen daarna stuurde hij meerdere tekstberichten en audiofragmenten waarin hij dreigde dat hij de man zou doden. Op 8 mei wilde hij de daad bij het woord voegen. Hij vroeg zijn stiefdochter of de nieuwe vriend van zijn ex in de woning aanwezig was en liet zich daarna binnen met een sleutel van zijn dochter. De verdachte rende naar de slaapkamer, richtte een vuurwapen op het hoofd van het slachtoffer en haalde twee keer de trekker over. Het wapen weigerde, waardoor er geen kogel werd afgevuurd. Vervolgens maakte de verdachte zich uit de voeten.

De verdachte verklaarde dat hij de man alleen angst wilde aanjagen en dat het wapen ongeladen was. Zijn bekentenis in een afgeluisterd telefoongesprek later die avond met zijn stiefbroer zou volgens de verdachte grootspraak zijn geweest, in de hoop dat zijn stiefbroer het slachtoffer erover zou spreken en zijn dreigement zo extra kracht zou worden bijgezet.

Volgens de rechtbank is dit volstrekt ongeloofwaardig. Er is geen enkele aanwijzing in het gesprek voor het scenario dat de verdachte schetst. Sterker nog, uit alle bewijsmiddelen blijkt juist dat hij echt van plan was het slachtoffer om het leven te brengen. Hij wordt dan ook veroordeeld voor een poging tot moord, bedreiging, huisvredebreuk, verboden vuurwapenbezit en mishandeling.

Bij het bepalen van de straf houdt de rechtbank er rekening mee dat de verdachte geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden. Hij toont geen spijt en ziet het slachtoffer als de veroorzaker omdat hij geen goede partner en vooral een bedreiging voor zijn (stief)kinderen zou zijn. Kennelijk vindt de verdachte zichzelf het slachtoffer en is hij niet in staat zichzelf te verplaatsen in de daadwerkelijke slachtoffers. De verdachte zet op een instrumentale wijze geweld in om zaken die hem niet aanstaan af te handelen. Dat het slachtoffer nog leeft, is alleen te danken aan toeval of geluk.

De rechtbank vindt het buitengewoon schokkend en zorgwekkend dat de verdachte zo ver is gegaan. Hij is bovendien eerder veroordeeld voor onder meer geweldsdelicten en liep nog in de proeftijd van een eerdere veroordeling. Al met al vindt de rechtbank dat een zwaardere straf moet worden opgelegd dan de officier van justitie eiste (tien jaar).