In de zaken van 2 andere verdachten is de rechtbank van oordeel dat er niet genoeg bewijs is voor het medeplegen van de moord. Daarvan worden ze vrijgesproken. De rechtbank legt aan 1 van hen wel een celstraf van 12 maanden op omdat hij heeft geholpen om het lichaam van het slachtoffer te verbergen.

De rechtbank stelt voorop dat het op zichzelf al gruwelijk is als een jong leven wordt beëindigd. Als dat gebeurt door geweld, kneveling, mogelijk marteling en door messteken is dat nog erger dan beestachtig te noemen. En als dan vervolgens het dode lichaam ook nog wordt onteerd door dat in stukken te snijden en in verschillende koffers te stoppen, dan zijn er moeilijk woorden te vinden om de gruwelijkheid nog verder uit te drukken.

De nabestaanden is onbeschrijflijk en onherstelbaar leed aangedaan. Zij zullen dit de rest van hun leven bij zich dragen. De dood van het slachtoffer heeft bij hen diepe gevoelens van verdriet en woede nagelaten. En daarbij gaat het niet alleen om het gemis, maar ook om de wijze waarop dit gegaan is. 

De slachtofferverklaringen tekenden diep treffend de kwelling van de schokkende realiteit die de nabestaanden (hebben) moeten doorstaan.  Dat er op deze manier met het slachtoffer en met diens lichaam is omgegaan heeft niet alleen veel indruk gemaakt op de nabestaanden, maar ook op de samenleving als geheel.