De psycholoog en de psychiater beschrijven verder dat de verdachte in de aanloop van de gebeurtenissen van 15 maart 2019 door deze geestelijke problemen steeds verder buiten de realiteit is getreden. Hij raakte voorafgaand aan de dood van zijn dochter in toenemende mate ontregeld. Hij voelde zich passief en depressief en was boos omdat hij meende dat er een seksfilmpje van de moeder van zijn dochter rondging. Enkele dagen voor 15 maart 2019 ging hij naar de school van zijn dochter en gaf daar bij de directeur aan dat het niet goed met hem ging. Hij zei dat hij werd bedreigd, afgeluisterd en achtervolgd. Ook vertelde hij het vermoeden te hebben dat zijn dochter was misbruikt en dat de moeder van zijn dochter in de prostitutie zou zitten. Hij droeg toen een kogelwerend vest en had een mes bij zich.

De psycholoog en de psychiater beschrijven dat het gedrag van de verdachte daarna verder verslechterde. Hij meldde zich met pijn op de borst bij de spoedeisende hulp. Deze zagen voornamelijk een angstige, paranoïde man en constateerden geen lichamelijke problemen. Op de avond van 15 maart 2019 maakte de man een verwarde indruk op medewerkers van Jeugdzorg die hem telefonisch spraken.

De psycholoog en psychiater zien een duidelijke relatie tussen de psychische problemen en het uiteindelijke handelen van de man. Zij beschrijven dat de psychische problemen zodanig op de voorgrond stonden, dat deze de keuzes van de verdachte hebben beïnvloed. In overeenstemming met het advies van de deskundigen komt de rechtbank tot de conclusie dat de man door zijn psychische problemen in de week voorafgaand aan de dood van zijn dochter in toenemende mate de grip op de realiteit kwijt raakte. De rechtbank volgt daarom het advies van de deskundigen om de man verminderd toerekeningsvatbaar te verklaren.

De rechtbank komt niet tot een volledige ontoerekeningsvatbaarheid. Het is immers niet aannemelijk geworden dat de man (nagenoeg) iedere grip op de realiteit kwijt was en dat hij zijn gedrag niet of nauwelijks meer kon bepalen. Hij had daarom moeten inzien dat het doden van zijn dochter geen oplossing was. De rechtbank oordeelt dus dat de man heeft gehandeld onder invloed van een stoornis en dat deze stoornis deels de reden is dat hij zijn dochter heeft gedood. Maar er blijft ook een stuk eigen verantwoordelijkheid van de man over. Deze combinatie van stoornis en eigen verantwoordelijkheid maakt dat de rechtbank een combinatie van tbs en gevangenisstraf een passende reactie vindt. Enerzijds is er behandeling nodig, anderzijds een stuk vergelding voor de dood van het 8-jarige meisje.

De vader heeft zijn dochter opzettelijk om het leven gebracht, maar uit niets blijkt dat de man dit vooraf bedacht had. De man was duidelijk in de war en daarom kan niet worden uitgesloten dat zijn beslissing om zijn dochter te doden in een opwelling werd genomen. De rechtbank oordeelt daarom net als de officier van justitie en de verdediging dat er geen sprake is van moord, maar van doodslag.

De rechtbank neemt de ernst van het feit zeer serieus, maar er moet ook worden meegewogen dat de man handelde onder invloed van een stoornis. Ook heeft hij in de periode voorafgaande aan de dood van zijn dochter op zijn manier hulp gezocht. Dat heeft de dood van zijn dochter niet kunnen voorkomen, maar hij heeft wel degelijk geprobeerd om iets aan zijn situatie te doen. Daarnaast wordt er ook rekening mee gehouden dat de man naar alle waarschijnlijkheid lang in een tbs-kliniek verblijft. Daarom gaat de rechtbank niet mee in de eis van de officier van justitie van tien jaar gevangenisstraf, maar legt de rechtbank een straf op van zes jaar.