Bijzonder aan deze zaak is dat de verdachten door het OM via social media voor de zitting zijn opgeroepen. Vermoedelijk bevonden zij zich op dat moment in het strijdgebied in Syrië of Irak. Hoewel geen van de verdachten op de zitting is verschenen, stelt de rechtbank vast dat zij van de zitting wisten en niet van hun aanwezigheidsrecht gebruik wilden maken dan wel zich als het ware aan hun berechting hebben onttrokken. In dat laatste geval heeft de ernst van de beschuldiging de doorslag gegeven om de zaak in het openbaar af te doen.

De officier van justitie heeft tot op heden twintig zaken van uitreizigers aan de rechtbank Rotterdam voorgelegd in wat heet de Pride-onderzoeken. De zittingen zijn begonnen op 23 maart 2017. De zaken zijn meermalen aangehouden om de verdachten in de gelegenheid te stellen van hun aanwezigheidsrecht gebruik te maken. Tot op heden heeft de rechtbank in dertien zaken vonnis gewezen. Het eerste vonnis werd gewezen op 30 januari 2018 en het tweede op 4 april 2018. In beide zaken werden de uitreizigers veroordeeld tot een gevangenisstraf van zes jaren. Op 3 juli 2018 wees de rechtbank vonnis in vier zaken. Een uitreiziger werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van zeven jaren, twee tot een gevangenisstraf van zes jaren en een werd vrijgesproken. Vandaag heeft de rechtbank, als gezegd, in zeven zaken vonnis gewezen, met gevangenisstraffen varierend van vier tot zes jaren en drie vrijspraken.

Zeven andere zaken zijn aangehouden. Twee verdachten, die thans in kampen in Syrië vast zitten, hebben, bij monde van hun advocaat, een beroep gedaan op hun aanwezigheidsrecht. In twee zaken heeft de officier van justitie om aanhouding verzocht om nader onderzoek te doen. In drie zaken zijn er aanwijzingen dat de verdachte is overleden. De rechtbank zal de behandeling van deze zaken later voortzetten.

De zaken kenmerken zich ook door bijzonderheden wat betreft het bewijs. Gelet op de oorlogssituatie is het niet goed mogelijk om opsporingshandelingen in het strijdgebied te verrichten. De verdachten hebben geen verklaringen afgelegd tegenover politieambtenaren. Het bewijs bestaat in de meeste zaken uit verklaringen van achtergebleven familieleden en vrienden over wat de verdachten aan hen hebben verteld en wat zij in of tegen de media hebben gezegd. In enkele zaken zijn foto’s of video’s van de verdachte met wapens, opgenomen telefoongesprekken en informatie uit gegevensdragers bij het bewijs gebruikt. De rechtbank is alleen tot een veroordeling gekomen in die zaken waarin het bewijs uit verschillende, onafhankelijk van elkaar bestaande bronnen afkomstig is.

De rechtbank heeft geen gebruik gemaakt van informatie die door de Algemene Inlichtingen en Veiligheidsdienst (AIVD) is verstrekt, met uitzondering in een zaak, waarin sprake was van afgeluisterde telefoongesprekken waaraan de verdachte had deelgenomen.

In die zaken waarin de verdachte werd vrijgesproken, kon het bewijs doorgaans niet worden geleverd, omdat het bewijs niet kon worden geleverd door verschillende, onafhankelijk van elkaar bestaande bronnen.