Op 28 september 2023 belt de verdachte bij zijn buren aan waar zijn 14-jarige buurmeisje Romy open doet. Ze wordt door de verdachte doodgeschoten.

Daarna sticht hij brand in zijn eigen huis aan het Heiman Dullaertplein in Rotterdam. Vervolgens gaat hij terug naar de buren waar hij zijn buurvrouw Marlous achtervolgt in de woning en haar in haar slaapkamer doodschiet.

Hierna stapt de verdachte op zijn motor en gaat naar het Erasmus MC. Daar schiet hij in een klaslokaal docent Jurgen dood, bedreigt hij meerdere mensen en sticht hij brand in het onderwijscentrum van het Erasmus MC.

Toen de verdachte uit een gesprek met de Examencommissie van Erasmus MC opmaakte dat hij zijn artsendiploma niet zou krijgen, heeft hij een plan bedacht om wraak te nemen op iedereen die hem naar zijn overtuiging in de weg had gestaan bij zijn streven om arts te worden.

Hij heeft drie vuurwapens met bijbehorende munitie aangeschaft. Om zeker te weten dat de wapens functioneerden, heeft hij ze getest. Om ervoor te zorgen dat hij raak zou schieten heeft hij richtmiddelen aangeschaft, die hij ook heeft gebruikt. Om een grote brand te veroorzaken heeft hij benzine gekocht en daarmee molotovcocktails gemaakt. Hij heeft voorverkenningen in het Erasmus MC gedaan om uit te zoeken waar de sprinklerinstallaties zaten.

Op de dag van de moorden heeft de verdachte verdere voorbereidingen getroffen zodat zijn plan niet kon mislukken. Om tussentijdse opsporing te bemoeilijken heeft hij 's ochtends zijn motor een paar straten van zijn huis gezet, om daarmee een dwaalspoor te creëren voor de politie. Hij heeft van tevoren het rooster van docent Jurgen bekeken en is rond 12 uur naar het Erasmus MC gegaan om te checken of hij er inderdaad was.

Bij de uitvoering van zijn plan heeft de verdachte geen enkele aarzeling of twijfel laten zien. Hij is planmatig en doelbewust te werk gegaan.

De deskundigen van het Pieter Baan Centrum, die de verdachte hebben onderzocht, concluderen dat er bij hem sprake is van een stoornis in het autisme­spectrum waardoor hij moeite heeft om adequaat af te stemmen in het contact met anderen en sociaal weinig aansluiting heeft.

Vanwege zijn stoornis adviseren de deskundigen om de bewezen feiten in verminderde mate aan de verdachte toe te rekenen.

Hoewel de psychische problematiek van de verdachte zeker een rol heeft gespeeld bij zijn frustratie over het mislopen van zijn diploma, is de rechtbank van oordeel dat bij de mate van toerekenbaarheid van de feiten aan de verdachte niet voorbij kan worden gegaan aan de langdurige, nauwgezette planning en organisatie waarmee de verdachte zijn 'missie' heeft uitgevoerd.

De verdachte voelde zich diep gekrenkt en wilde daarbij een daad stellen. Hij heeft die daad uitvoerig over­dacht en voorbereid, hield voortdurend controle in de uitvoering ervan en was zich ook zeer bewust van de verschrikkelijke gevolgen. Anders dan de rapporteurs van het Pieter Baan Centrum concludeert de rechtbank daarom dat de bewezen feiten in enigszins verminderde mate aan de verdachte moeten worden toegerekend.

Moord en brandstichting behoren tot de ernstigste delicten die de Nederlandse strafwet kent. Ook wanneer rekening wordt gehouden met verdachtes psychische problematiek, doet alleen een levenslange gevangenisstraf recht aan het immense leed dat door deze feiten is veroorzaakt.

De rechtbank ziet geen ruimte om voor te sorteren op een mogelijke terugkeer van de verdachte in de samenleving.

Daarom legt de rechtbank een levenslange gevangenisstraf op en geen gevangenisstraf van 30 jaar in combinatie met TBS, zoals door de officier van justitie was gevorderd. Over het recidiverisico en over de noodzaak en uitvoerbaarheid van een behandeling na ommekomst van een langdurige gevangenisstraf kunnen op dit moment geen betrouwbare uitspraken worden gedaan.

De rechtbank benadrukt dat bij een levenslange gevangenisstraf het uitgangspunt is dat een veroordeelde de rest van zijn leven in detentie zal moeten doorbrengen, maar dat hij wel uitzicht moet hebben om terug te keren in de samenleving.

Een levenslanggestrafte kan op enig moment een gratieverzoek indienen. In zo'n geval worden de rechtbank en het openbaar ministerie om een advies gevraagd, waarna de minister op het verzoek beslist. Het toewijzen van z'n gratieverzoek komt in de praktijk zeer sporadisch voor.

De ambtshalve gratieprocedure bij levenslanggestraften kent belangrijke waarborgen om te voorkomen dat een veroordeelde zonder noodzakelijke behandeling en zonder bewerking van relevante risicofactoren kan terugkeren in de samenleving.

De nabestaanden van Romy, Marlous en Jurgen hebben schadevergoedingsvorderingen ingediend. Ook mensen die getuige waren van de gebeurtenissen of zijn bedreigd hebben dat gedaan. De rechtbank wijst deze vorderingen deels toe.

Zie ook: de pagina dodelijke schietpartijen Rotterdam