Wat zijn ex heeft misdaan? Mike mag van haar de 2 katten niet meer zien. En dat terwijl ze weet dat hij ‘van die beesten houdt’. Dus dat gaat ze bezuren. ‘Je hebt niet lang meer te leven wanneer ik de kittens niet te zien krijg.’ Als er geen regeling voor de kittens komt, ‘dan steek ik haar ogen uit en maak ik haar dood’, meldt hij zijn moeder. ‘Ik wil weten hoe het met me beesten is!! (…) DIT IS JOUW LAATSTE KANS! De schade is voor jou en de celstraf voor mij.’

Kim doet aangifte en Mike wordt aangehouden. Bij de politie vertelt hij zijn verhaal. Vandaag mag hij in zaal 13 van het Rotterdamse gerechtsgebouw de politierechter dat verhaal ook vertellen, want met zijn kattenberichten bedreigde en belaagde hij volgens het OM zijn ex. Rechter Van Beckhoven vraagt wat er is gebeurd. ‘Ik heb alles op het politiebureau gezegd; het moet wel duidelijk zijn’, zegt Mike balsturig. ‘Ik heb het dossier gelezen, maar ik heb u nog nooit gezien en ik ga graag het gesprek aan. Waarom hebt u gedaan wat u hebt gedaan? En dat allemaal om poezen’, reageert de politierechter. ‘Dat is een lang verhaal, mevrouw. Ik heb geen zin om dat nu weer te vertellen. Ik heb haar verder met rust gelaten, dat is het belangrijkste.’

De rechter geeft niet op. ‘Dat heb ik gelezen, want we hebben een rapport en een voortgangsverslag van de reclassering gekregen, maar ik wil toch wel wat met u bespreken. Wat ik u vertelde: ik heb u niet eerder gezien en ik moet wel een goed beeld hebben. Het is goed dat u bij de politie uw verhaal hebt verteld, maar hoe is het nou gekomen dat u kennelijk uit liefde voor die poezen het contact met uw ex bleef opzoeken.’ ‘Tja, ik houd van die beesten. Ik heb ze ook sinds kitten gehad. Dat heb je gewoon een band met ze.’ ‘Maar hoe komt het dat u zó ver bent gegaan met uw woorden? Wat was het idee achter die bedreigingen?’ Mike: ‘Er was geen idee, ik wilde de poezen zien. Ik heb ze tot op vandaag nog steeds niet gezien. De poezen zijn mij nu vergeten.’

Afspraken over omgang met de twee katten waren er niet. ‘Het is onduidelijk’, zegt Mike. ‘U had nooit afgesproken wat er moet gebeuren met de katten?’ ‘Precies’. En dat zat Mike danig dwars. Hij belde zijn ex afgelopen zomer 474 keer vanuit de gevangenis en in juli 61 keer met zijn mobiel en produceerde op 1 dag 102 WhatsApp-berichten. ‘Ik kan erin meegaan dat u de katten wilde zien, maar die teksten!? Hoe kijkt u daar nu op terug?’ ‘Ik kan ze niet meer terugdraaien mevrouw.’ ‘Kunt u zich voorstellen dat uw ex bang was?’ ‘Ja, dat ik mij voorstellen.’ ‘Uw moeder heeft gezegd dat u eigenlijk een zachtaardig joch bent, maar wat hij nu deed. En zei ze: “Ik weet niet goed waartoe hij in staat is”.’ Mike zegt niets.

De reclassering maakt zich zorgen. Wil Mike meewerken of niet? Eerst wil hij niet stoppen met drugs en komt hij zijn afspraken niet na, later wil hij wel geholpen worden.’ ‘Wat is het?’, vraagt politierechter Van Beckhoven. ‘Dat laatste’, antwoordt Mike. ‘Waarom?’ ‘Ik heb mij aan alle afspraken gehouden, mevrouw.’ ’Dat u geen contact meer zou zoeken met uw ex, maar verder? U had geen zin meer in behandeling, schrijft de reclassering.’ ‘Het schoot niet op mevrouw, het duurde maanden om mij in te schrijven op een woonadres.’ De rechter: ‘De vraag is: bent u écht bereid om mee te werken, of zegt u dat omdat u hier nu zit. Want dan moeten we er niet aan beginnen. De reclassering helpt, maar het is geen keuzemenu. Zij stellen de eisen. Geen drugs, een meldplicht, behandeling en naar beschermd wonen.’ ‘Ik begrijp het mevrouw.’

Mike is vaak veroordeeld voor diefstallen en is daarvoor in 2018 ook gedwongen in een speciale inrichting geplaatst. Veel heeft het niet geholpen; zijn drugsgebruik en de diefstallen gingen door. ‘Ze hebben hun werk daar niet goed gedaan’, vindt Mike. Er hangt hem trouwens nog een celstraf van 15 dagen boven zijn hoofd die hij als voorwaardelijke straf kreeg voor diefstal en heling. Mike: ‘Als het zo is, dan is het niet anders, mevrouw.’ Als de rechter Mike een werkstraf van 100 uur voor bedreiging en stalking geeft en aan een voorwaardelijke celstraf van 3 maanden maar liefst 6 bijzondere voorwaarden verbindt, dan hoeft Mike van officier van justitie Morsch niet die 15 dagen de cel in. ‘Maar mijnheer bepaalt niet hoe het gaat. Ik maak mij wel zorgen dat hij straks naar Arnhem gaat om daar drugs te kopen of feest te vieren, terwijl hij hier een afspraak met de reclassering heeft, en vervolgens weer op het politiebureau belandt. Gelukkig zegt mijnheer dat hij geholpen wil worden, maar de grijns op zijn gezicht geeft mij weinig vertrouwen.’

‘Mijn cliënt wilde antwoorden van zijn ex en die kreeg hij niet. In zijn frustratie is hij toen iets doorgeslagen’, zegt advocate Sandrk over Mikes appjes en voicemails. De raadsvrouw is ‘heel blij met de werkstraf, hoewel hij misschien iets aan de hoge kant is. Opsluiten van Mike heeft niet zoveel zin. Na de gedwongen opname is hij als een vuilniszak buitengezet. We mogen hem niet weer loslaten. Het zou goed zijn als hij gelijk kan doorgaan met de hulp die al is ingezet.’ Dat vindt politierechter Van Beckhoven ook, ‘hoewel u niet altijd even overtuigend duidelijk bent over wat u wilt’, aldus de rechter. ‘De vraag is dan: gaan we het proberen, en ik zal het maar vast verklappen, ja, dat gaan we proberen. Ik volg de officier helemaal in zijn eis.’

Mike krijgt een werkstraf van 100 uur en een voorwaardelijke gevangenisstraf van 3 maanden. ‘Het is niet in uw belang en niet in het belang van de maatschappij dat u nu gaat zitten.’ De rechter koppelt aan de straf de 6 eisen van de reclassering: een meldplicht, verplichte ambulante behandeling, begeleid wonen, contactverbod, meewerken aan middelencontrole en inspannen om een goed dagbesteding te vinden. ‘U zegt soms tegen de reclassering dat u liever gaat zitten, maar ik denk dat u begrijpt dat u na 3 maanden zitten niet uit de problemen bent.’ ‘Dat klopt mevrouw, maar kunnen ze de afspraken niet allemaal verplaatsen naar Arnhem?’ ‘Als de reclassering zegt dat u zich moet melden in Rotterdam, dan moet u dat doen.’

* Dit is niet zijn echte naam.

Lees hier meer 'Op de Rol'-verhalen.