‘Ik wil met u praten’, zegt de Rotterdamse politierechter. John wil ook wel praten, maar dan ook weer niet. ‘Het is  mooi geweest; ik zeg niets meer’, roept hij dan. Om 1 minuut later de draad weer op te pakken. Dat het schandalig is wat over hem en zijn vriendin wordt gezegd en dat de politierechter gevoelloos is. En dan weer: ‘Ik zeg niets meer, ik heb het gehad.’

John zou Sandra* hebben mishandeld. Niets van waar. ‘Waarom zou mijn vriendin anders zijn meegekomen?’ John legt uit wat er op 11 september van dit jaar gebeurde: ‘Ik vierde mijn verjaardag maar mijn vriendin wilde naar huis. We hadden wat gedronken. Ik heb haar in de gang teruggehaald en toen is ze meegegaan naar mijn huis. We hadden een woordenwisseling, maar er is niets gebeurd. ‘Waar had u woorden over?’, vraagt de politierechter. ‘Dat houd ik liever privé’, antwoordt John. Politierechter Kernkamp: ‘Tegen de politie hebt u gezegd dat u zag dat 1 van uw matties aan de heup van uw vriendin zat. Toen dat nog een keer gebeurde, werd u boos en vertelde u haar dat ze op kon kankeren. Ze kon haar spullen pakken. Ze geilt alleen maar op geld, zei u. Al die schoenen die ze kreeg maar niet droeg. Dit heeft de politie opgeschreven nadat ze bij u aan de deur waren gekomen omdat er een melding was gedaan van huiselijk geweld.’

Het wordt John (weer) te veel. ‘Dat is niet mijn verklaring. Een agent heeft opgeschreven dat ik dat heb gezegd, maar dat heb ik niet gezegd. Dit heeft toch helemaal niks met een mishandeling te maken? Het gaat over schoenen en over geld. U zet mij voor het blok, waar mijn vriendin bij zit. Ik heb haar nooit wat aangedaan. Er is niks gebeurd. Weet u wat dit is, mevrouw? Het slaat helemaal nergens op. Ik ga ook niks meer zeggen. Doe maar lekker uitspraak, ik wil naar huis.’

‘Mag ik even?’, vraagt de politierechter. ‘Nee, het hoeft niet meer, dank u wel. Ik zeg niks meer’, reageert John. Om te vervolgen: ‘De politie schrijft dit op omdat ze mij een teringhond vinden en omdat ik in een mooi huis woon. Want dan kunnen ze me meenemen. Ze komen in mijn huis, maar daar heb nooit toestemming voor gegeven. Hier zit mijn vriendin en die weet ook dat er helemaal niks is gebeurd. Dat heeft ze ook tegen de politie gezegd.’ De rechter: ‘U bent meegenomen door de politie …’ John: ‘Ik heb niks gedaan en ik heb niks meer te zeggen mevrouw.’ De rechter: ‘Als u niks meer te zeggen hebt, kunt u naar mij luisteren. U bent meegenomen en u hebt de politie verteld dat u uw vriendin bij haar schouders had beetgepakt en haar had verteld dat ze mee naar boven moest komen. U vertelde dat 2 van haar vriendinnen begonnen te gillen. Uw vriendin begon ook te gillen, en toen wilde iedereen naar huis.’

1 vriendin vertelt de politie dat ze zag hoe John bovenop Sandra zat en haar keel vasthield. John is vergeten dat hij niets meer zou zeggen. ‘Dat is niet waar. Zij heeft niets gezien want ze was al weg.’ De tweede vriendin vertelt de politie ook dat John op Sandra zat, maar dat van die keel heeft ze niet gezien. John: ‘Zij waren er niet bij. Iedereen was weg. Alleen mijn vrienden waren er nog. Die 2 meiden waren dronken en ze hebben dat gezegd omdat ze bang waren dat er iets was gebeurd, maar er is niets gebeurd. 1 vriendin heeft de politie later gebeld om haar verklaring in te trekken. Ze wisten dat ze hadden gelogen. Ze hebben samen een verhaaltje opgehangen. Mijn vriendin heeft die agent 3 keer verteld dat er niets was gebeurd, en toch hebben ze me meegenomen. Er is niets gebeurd, en daar wil ik het bij laten.’

De politie gelooft John niet. Ook Sandra mag zeggen dat er niets gebeurd, ze huilt toch niet voor niets aan 1 stuk door? Maar, zegt een agent ook: “Ik zie geen letsel." 'Dat staat in het dossier', concludeert politierechter Kernkamp. 'Gatgatverdamme. Die ouwe koeien doen pijn. Het is nog steeds een open wond', reageert John. 'Dat u dat allemaal vertelt waar mijn vriendin bij is. U wou het gewoon effe zeggen. Dat maakt mij zó boos.' De politierechter kalm: 'Als u niet had gewild dat uw vriendin dit hoorde, dan had u haar niet moeten meenemen.'

Sandra heeft geen aangifte gedaan tegen John, maar als de politie denkt dat er tóch sprake is van huiselijk geweld en het OM is het daarmee eens, dan kan de vermeende dader ambtshalve worden vervolgd. Dat is bij John gebeurd. Maar bewijs is er niet, concludeert de vertegenwoordiger van het OM, officier van justitie Sinita Soekhoe. ‘De verklaringen lopen uiteen. Voor mij staat vast dat er ruzie was en ook dat er iets is gebeurd, maar ik heb te veel twijfel over wat er precies op die dag is gebeurd. Er was geen letsel en mevrouw heeft verklaard dat ze niet is mishandeld. Ik ga u daarom vragen om mijnheer vrij te spreken.’

‘Dat moet u als muziek in de oren klinken’, zegt de politierechter tegen John. Nou …. John: ‘Ik ga het niet nog een keer herhalen, maar gatgatverdamme. Echt walgelijk. Waar mijn vriendin bij zit boort u mij zonder enig berouw de grond in. Dank u wel voor de vrijspraak, ik ga ervandoor.’ De rechter: ‘Niet zo snel, dat vraagt de officier van justitie.’ John bereikt zijn kookpunt. Alle verwensingen passeren weer de revue. Politierechter Kernkamp blijft er stoïcijns onder en laat hem foeteren. ‘Mijnheer, bent u klaar?’ ‘Ja, ik ben klaar’, antwoordt John. De politierechter: ‘U moet zien dat een zaak bij de rechtbank is aangebracht en dat er een dossier is dat moet worden besproken. Als je dat dossier bekijkt, dan blijft er maar 1 getuige over en 1 getuige is geen getuige. Ik spreek u vrij.’

John blijft boos. ‘Dat u mij hiervoor hebt laten komen, het is schandalig.’

Lees hier meer 'Op de Rol'-verhalen.