De arts wilde toen hij nog in leven was niet meewerken aan zo’n onderzoek. In 2017 gaf de kort geding rechter toestemming om DNA-materiaal van de overleden arts te verzamelen en daarmee is een DNA-profiel gemaakt. Dat ligt bij een notaris in een kluis, de eisers mochten dat nog niet inzien.
De rechtbank heeft nu toestemming gegeven om het DNA van de donorkinderen onder de eisers te vergelijken met het DNA-profiel van de arts. Hun belangen om te weten of zij van de arts afstammen wegen zwaarder dan het belang van de weduwe en de erfgenamen, die de wens van de overleden arts willen respecteren.

Het betreft hier een bijzonder geschil, dat niet draait om algemene vragen naar het waarborgen van de anonimiteit van donoren aan wie in het verleden onder de toenmalige wetgeving anonimiteit was toegezegd. Het gaat er in deze zaak om of de arts zijn eigen semen heeft gebruikt om patiënten te insemineren. Als hij dat heeft gedaan, zonder dit destijds bekend te maken, kunnen de weduwe en de erfgenamen er in de gegeven omstandigheden geen aanspraak op maken dat de anonimiteit van de arts wordt gerespecteerd. De positie waarin hij als behandelend arts verkeerde, is een geheel andere dan die van andere mannen die destijds als anonieme donoren semen ter beschikking hebben gesteld.