Een sluimerend conflict tussen twee neven eindigt in de zomer van 2023 op een Marokkaans strand in een dodelijke confrontatie. Het slachtoffer en de verdachte zijn op dat moment op vakantie in het Noord-Marokkaanse Al Hoceima. De verdachte zal later verklaren dat hij signalen kreeg dat het slachtoffer hem zocht, waarna er telefonisch contact was. Dat gesprek ontaardt volgens de verdachte direct in schelden en schreeuwen.

Verdachte en slachtoffer treffen elkaar die nacht op het Sfiha strand. Duidelijke camerabeelden van het steekincident zijn er niet, maar de rechtbank stelt vast dat de verdachte opgefokt naar het slachtoffer toe is gegaan en dat zij hebben gevochten. Daarbij wordt het slachtoffer in zijn borst  gestoken met een mes. Kort na het steekincident overlijdt het slachtoffer. De verdachte ontkent dat hij heeft gestoken.

De verdediging bepleitte tijdens de rechtszaak dat de onderzoeksbevindingen uit Marokko zou moeten worden uitgesloten van het bewijs. Dat volgt de rechtbank niet, maar beoordeelt het bewijs wel behoedzaam nu de verdediging niet aanwezig mocht zijn bij de ondervraging van getuigen in Marokko.

Ook bepleit de verdediging dat deze verklaringen wisselen en niet eenduidig zijn. Daar is de rechtbank het mee eens.

Als uitgangspunt voor de beoordeling gaat de rechtbank uit van de camerabeelden en van twee in Nederland afgelegde verklaringen: die van de verdachte en die van een getuige. Deze getuige zag twee mensen op elkaar af rennen en met elkaar botsen. De in Marokko afgelegde verklaringen worden alleen gebruikt voor het bewijs voor zover die verklaringen worden ondersteund door wat er op de camerabeelden zichtbaar is. Ook is er een mes met bloed van het slachtoffer gevonden.

De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan mishandeling die de dood tot gevolg had. Uit de camerabeelden blijkt dat de verdachte naar het slachtoffer is toe gerend. Over wat er daarna precies heeft plaatsgevonden is – helaas voor de nabestaanden – geen duidelijkheid gekomen. De verdachte heeft een verklaring afgelegd die haaks staat op enkele verklaringen die in Marokko zijn afgelegd.

De rechtbank komt met vijf jaar celstraf uit op een beduidend lagere straf dan door de officier van justitie is geëist. Reden daarvoor is dat de rechtbank tot een andere bewezenverklaring komt namelijk op mishandeling de dood tot gevolg in plaats van doodslag. Op het bewezenverklaarde feit staat een strafmaximum van zes jaar.

Er is alle aanleiding om een – met inachtneming van het strafmaximum van zes jaar cel – een hoge gevangenisstraf op te leggen. De verdachte heeft immers zelf op agressieve wijze de confrontatie opgezocht en heeft zich onttrokken aan de autoriteiten in Marokko. Hij is zich pas gaan melden nadat er op social media veel aandacht voor was en er explosies voor zijn deur waren. Pas nadat hij zekerheid had dat Nederland de vervolging van Marokko zou overnemen heeft hij mondjesmaat wat verklaard.

Het handelen van de verdachte heeft veel verdriet en leed veroorzaakt bij de nabestaanden van het slachtoffer. Zijn vader en partner hebben dit op indringende wijze verwoord in hun slachtofferverklaringen. Hun leven is op tragische wijze veranderd met de onverwachte, gewelddadige dood van hun geliefde zoon en vriend.