De jongen overleed op 13 februari 2020. In de weken daarvoor was het jongetje nog een energiek, blij en zelfstandig kind. Dit is te zien op beelden die zijn gemaakt door de camera die in de slaapkamer van de jongen hing. Hierop is ook te zien dat er geen pijn of ongemak was bij de jongen toen hij op 12 februari ’s middags in bed ging liggen. Uit de beelden blijkt dat hij in bed op verschillende momenten medicatie toegediend kreeg door zijn moeder. Medicatie die niet aan hem, maar aan haarzelf waren voorgeschreven. Ze gaf hem een slaapmiddel, zware pijnstillers en antidepressiva. 

Ondanks dat de jongen aangaf dat hij zich niet goed voelde, hij flauwviel, meermalen wegraakte en slap werd, versuft was, gilde en met dubbele tong sprak, bleef de vrouw doorgaan met het toedienen van medicatie. In plaats van hem te troosten, te kalmeren en tijdig medische hulp in te schakelen, heeft ze haar zoontje volledig aan zijn lot over gelaten. Toen zijn stiefvader ’s nachts bij hem kwam kijken, trof hij de jongen levenloos aan in bed. Pogingen om hem te reanimeren mochten niet meer baten. 

De rechtbank rekent het de moeder zwaar aan wat is gebeurd. Een moeder is bij uitstek de persoon die voor haar kind zorgt en bij wie het kind zich volledig veilig moet kunnen voelen. In dit geval bleek niks minder waar. Het handelen en de nalatigheid van de moeder hebben ervoor gezorgd dat haar zoontje kwam te overlijden.

Deskundigen hebben aangegeven dat er sprake is van verminderde toerekeningsvatbaarheid bij de vrouw. Uit psychologisch onderzoek blijkt dat ze lijdt aan meerdere stoornissen, waaronder een stoornis waardoor ze haar zoontje jarenlang ziek maakte om aandacht te krijgen. Dit wordt ook wel Munchhausen by proxy genoemd. Naast een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 10 jaar legt de rechtbank ook een gedragsbeïnvloedende en vrijheidsbeperkende maatregel op (gvm-maatregel). Met deze maatregel is het mogelijk om de verdachte na afloop van de gevangenisstraf langdurig onder toezicht te stellen om herhaling te voorkomen.

De officier van justitie had in deze zaak gevraagd om tbs met dwangverpleging op te leggen. Voor het opleggen van tbs met dwangverpleging moet er sprake zijn van een ernstig gevaar voor herhaling. Volgens deskundigen is het zogenoemde recidiverisico (de kans op herhaling) in dit geval laag en kan dit alleen oplopen wanneer een onzelfstandig persoon aan de zorg van de vrouw is toevertrouwd. 

Dat zal volgens de rechtbank niet, in ieder geval niet op korte termijn, gebeuren. Haar dochter woont sinds het overlijden van haar broertje bij de biologische vader en is tegen de tijd dat haar moeder vrijkomt op een leeftijd dat zij niet meer afhankelijk is van de zorg van haar ouders. Ook is het voor de vrouw fysiek niet meer mogelijk om zelf kinderen te krijgen. Daarnaast wordt niet verwacht dat zij op korte termijn de zorg zal krijgen over bijvoorbeeld haar moeder of pleegouders. Volgens de rechtbank voldoet daarom een gvm-maatregel om het recidiverisico te beperken.