Op een avond in maart vorig jaar legde de man zijn zeven weken oude zoontje in bed. Zijn vriendin, de moeder, sliep op dat moment al. Toen de man ’s ochtends als eerste opstond en zijn zoontje uit bed haalde, werd het zoontje volgens hem niet goed wakker en wilde hij niet drinken. De moeder kwam drie kwartier later naar beneden kwam en zag meteen dat het niet goed ging. Zij belde direct de huisartsenpost. Diezelfde dag nog werd hun zoontje overgebracht naar het ziekenhuis, waar bleek dat hij onder meer hersenschade had opgelopen door zuurstofgebrek en voortdurend last had van epileptische aanvallen. Medische behandelingen mochten niet meer baten en uiteindelijk is de baby twee dagen later overleden.

Het letsel wijst erop dat de baby krachtig door elkaar geschud is, dan wel dat er fors stomp botsend geweld op zijn hoofd is uitgeoefend of een combinatie van beiden. Volgens de deskundigen is het heel veel waarschijnlijker dat dit letsel is toegebracht door iemand dan dat dit door een ongeluk is ontstaan, zeker nu niemand zegt dat er een ongeluk is geweest. Het letsel moet volgens de rechtbank zijn toegebracht in de tijd nadat de moeder in de avond hun zoontje aan de verdachte had gegeven voor zijn avondflesje en voordat zij die ochtend beneden kwam. Die nacht waren alleen verdachte en de moeder met de baby zodat één van de twee het geweld moet hebben toegepast.

Toen de vader van de baby als verdachte in beeld kwam, zijn er door de politie vertrouwelijke gesprekken opgenomen tussen de verdachte en mensen uit zijn omgeving. Hieruit blijkt onder andere dat de verdachte spreekt over ‘dat hij degene is die zijn kind heeft vermoord’ en ‘dat zij het sowieso niet gedaan heeft’. Ook zegt hij in die gesprekken tegen zijn vriendin nog met antwoorden te komen. 

Hoewel niet duidelijk is geworden hoe de man zijn zoontje precies om het leven heeft gebracht, staat voor de rechtbank voldoende vast dat niemand anders dan de vader het zware hersenletsel veroorzaakt heeft.

De rechtbank neemt het de verdachte zeer kwalijk dat zijn eigen zoontje, wie hij bescherming en geborgenheid had moeten bieden, door zijn gewelddadige toedoen is overleden. Ook verwijt de rechtbank de verdachte dat hij geen openheid van zaken heeft gegeven. Hoewel de verdachte volgens de rechtbank niet de intentie had om zijn zoontje te doden, had hij wel moeten weten dat dit het gevolg had kunnen zijn. Voor de doodslag op zijn zoontje krijgt de verdachte zeven jaar gevangenisstraf opgelegd. Daarnaast moet hij een schadevergoeding betalen aan de moeder van zijn zoontje.